زندانیان سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر طی نامه‌ای وضعیت نامساعد کنونی خود را در این زندان شهر داده‌اند و اعلام کردند: «از همه نهادهای حقوق بشری و کشورهای عضو جامعه ملل و دبیر کل ملل متحد می‌خواهیم که شرط رعایت حقوق بشر را در مراودات تجاری و دیپلماتیک با این رژیم مطلقاً جدی و حیاتی تلقی گردد.»
متن نامه این زندانیان سیاسی که برای انتشار در اختیار تارنگار حقوق بشر در ایران قرار گرفته است، در پی می‌آید:
«وضعیت حقوق بشر در زندان‌ها تغییر نکرده! چرا؟
به طور متوسط هرکدام از ما زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج بیش از یک سال را در زندان بوده‌ایم، پیش‌ازاین معترض بوده‌ایم که چرا از همان شرایط و امکاناتی که زندانیان عادی برخوردار هستند از قبیل امکان تلفن، مرخصی، تسهیلات پزشکی-دارویی و امکانات دیگر زندان محروم هستیم (که علت آن هم نفساعتراض به شرایط و اطلاع‌رسانی راجع به وضعیت زندان بود) حال اوضاع به‌گونه‌ای شده که حتی همان حداقل شرایط را هم از ما گرفته‌اند و حتی با وجود تغییر مدیریت و قول و قرارها، بهبودی حاصل نشده است، الا این که حال حتی از هوایی برای تنفس هم محروم شده‌ایم و بند سیاسی را تبدیل به قفس آهنی کرده‌اند و با بستن کوچکترین منافذ ورود هوا، تنها مدخل ورود هوا بعد از چند مرحله را تبدیل به محل جمع‌آوری زباله‌های بند، آلوده و ناسالم کرده‌اند.
بعد از مصادره و به یغما بردن حداقل امکانات زندگی مثل ظرف و ظروف و … به خاطر کینه‌توزی‌های سازمان زندان‌ها (و شخص محمد مردانی، رئیس زندان) نه تنها هیچ‌چیز به زندانیان بازگردانده نشده و شکایت‌ها هم گوش شنوایی پیدا نکرد، حال زندانیان را وادار می‌کنند که با گرفتن چند قلم جنس و لباس مکتوبا اعلام کنند که وسایلمان پس داده شده و دیگر شکایتی نداریم و متاسفانه هیچ وکیلی هم تا کنون حاضر به پیگیری این مسئله نشده است (به خاطر تهدید قوه قضاییه و سازمان زندان‌ها) کتاب و روزنامه کماکان ممنوع است و به ازای هر شصت نفر یک تلویزیون، امکانات برگشتی معرفی شده است آن هم وسط راهرو محل تردد که محل اسکان تعدادی دیگر از زندانیان هم هست که هم به دلیل کمبود جا و هم اعتراض به وضعیت بند، در کف راهروی بند ساکن شده‌اند… با تنها دو پتو و یک متکا … به ردیف در راهروی بند می‌خوابند، می‌نشینند و غذا می‌خورند … چون جای دیگری نیست … حتی ظرف غذای آنها هم پس داده نشده و لباس‌ها هم به آنها برگردانده نشده است. این روش قوه قضاییه و سازمان زندان‌هاست برای به ستوه آوردن زندانیان سیاسی … کماکان هیچ زندانی سیاسی از امکان داشتن وکیل موردنظر، مطلع شدن از محتوای پرونده و حتی دانستن تاریخ دادگاه و اینکه در نقل و انتقالات به کجا می‌برند، محروم‌اند. هیچ زندانی‌ای موقع فراخوانده شدن از مرجع فراخوانده، علت و چگونگی … به هیچ وجه مطلع نمی‌شود، درحالی که این حداقل حقوق یک متهم است …
با این مقدمه مختصر است که ما زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج از همه‌ی نهادهای حقوق بشری و بهویژه از همه‌ی دولت‌های دموکراتیک جامعه ملل و دبیر کل ملل متحد می‌خواهیم که رعایت موازین حقوق بشری و حداقل حقوق و کرامت انسانی را شرط روابط و مناسبات خود با این حکومت قرار دهند.
طبعاً حکومتی که هیچ حق و حقوق و امکانی برای مطالبه آن حتی برای شهروندان خود قائل نیست، بعید است که حقوق جامعه بین‌الملل را به رسمیت شناسد.
حکومتی که به خاطر قتل‌عام‌های زندانیان در سال ۶۷ هیچ‌گاه مورد مواخذه جدی قرار نگرفته، بعید است که از موج اعدام‌های فعلی و فشار بر زندانیان سیاسی هم دست بردارد.
از حکومتی که جان انسان‌ها (شمار اعدام شهروندانش) اساساً دغدغه خاطرش نیست و به عنوان ارعاب آنها بهکار می‌برد، نباید انتظار داشت که تنها با مذاکره و بدون هیچ اهرم فشار جدی به رعایت اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر تن دهد (و یا دیگر تعهدات بین‌المللی) این انتظار و توقع مثل کار ارشادی و توضیحی برای گرگ و انتظار تأثیرگذاری و ترتیب اثر او در دریدن گوسفندان است … لذا مجدداً از همه نهادهای حقوق بشری و کشورهای عضو جامعه ملل و دبیرکل ملل متحد می‌خواهیم که شرط رعایت حقوق بشر را در مراودات تجاری و دیپلماتیک با این رژیم مطلقاً جدی و حیاتی تلقی گردد …
زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج
۱۷ مهر ۱۳۹۶»
