«هرچه در فهم تو آید آن بود مفهوم تو
همینک وضع چنان است که گویی از جهل انتظار خرد داشته باشیم. نظام همچنان در هویت فکری‌اش – که همان حرکت در جهل با زنجیره‌ای از عادات غلط است – فرومی‌رود و سازمان ملل به عضویت جمهوری اسلامی در کمیسیون مقام زن رای مثبت می‌دهد!!!
مردم جهان و دغدغه‌مندان حقوق انسانیت و آزادی! ایران نمی‌خواهد سرزمین زندان، اعدام، شلاق، تبعید، ترور، گروگانگیری و دیگرستیزی باشد.
این‌جا رژیم لجوج و جباری قدرت را در چنگ گرفته است که زیستن و زبان را به اشغال خود در آورده و اقتدار پوشالی نظامی و موشکی‌اش را به کمک شبه‌نظامی‌گری به رخ مخالفان و دگراندیشان در داخل و خارج – از جمله سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری – می‌کشاند و مسئله هسته‌ای را بازیچه خواسته‌ها و اهداف خود کرده است.
این‌جاست که پندگفتن با جهول خوابناک تخم باشد در زمین شورناک.
دغدغه‌مندان حقوق انسانیت! من صدایی هستم از اعماق سرکوب، تبعید و اعدام حکومتی تا مغز استخوان تنگ‌نظر و دیگرستیز. از شما مردم آزادی‌خواه، آزاداندیش و عدالت‌خواه کره خاکی می‌خواهم به یاری‌مان بشتابید و از دولتمردان خود بپرسید چگونه با رژیمی مماشات می‌کنند که گلوله در قلب دخترک ۱۴ساله «نیکتا اسفندانی» می‌نشاند یا بانوی مشروطه‌خواه «نسیم شهبازی» را به قتل می‌رساند که پیکرش بعد از بیست روز مفقودی در انبار خانه‌اش پیدا می‌شود و هرگز اجازه نمی‌دهد تحقیقی در خصوص علت، زمان و نحوه قتل صورت پذیرد.
بپرسید چگونه با رژیمی مماشات می‌کنند که بنا بر اسناد و گزارش‌ها، هر روز مرتکب جنایت، تعرض، تجاوز و نقض آشکار حقوق زندانیان (از جمله زنان) در بازداشت، بازجویی، انفرادی و زندان‌ها می‌شود.
بپرسید چگونه در برابر چنین رژیمی نه تنها خاموش هستند، که با ۴۳ رأی موافق به عضویت آن در کمیسیون مقام زن تن می‌دهند و این‌گونه حقوق زن و حقوق بشر را به تمسخر می‌کشانند.
هیلل نویر، مدیر اجرایی سازمان دید‌بان سازمان ملل، به راستی چه نیک فرمودید که این روز نه تنها روزی سیاه بلکه به واقع شرم‌آور است.
در ایران امروز، همان قانون اساسی جمهوری اسلامی هم در برابر فتوای مراجع تندرو و تنگ‌نظر عاجز و ناتوان است و مانع احیای یک فضای معقول سکولار که دهه‌هاست برای آن می‌کوشیم.
در این شرایط سازمان ملل چنین عضویتی را پذیرفته و به گروه اندکی که نظر را حرام و خون خلق را حلال گفته‌اند آری می‌گوید!
حال به همان سازمان ملل می‌گویم؛ اگرچه باورش سخت است اما فقط به عنوان یک نمونه، در یکی از بندهای زندان رجایی‌شهر – از زندان‌های جمهوری اسلامی – ۲۵ زندانی سیاسی محبوس در سالن ۱۰ تا کنون جمعا به تحمل بیش از ۲۰۰ سال حبس محکوم شده‌اند، آن هم تنها به دلیل «نه گفتن به جمهوری اسلامی» یا عقیده و باورشان، و مشخص نیست با این رویکرد از جانب شما (عدم اتخاذ مواضعی جدی در راستای هدف مردم برای احیای نظامی آزاد و سکولار) چندین سال دیگر این گروگانگیری و اسیری را باید به دوش بکشند.
هیلل نویر! شما این سوال را از جانب یک زندانی – که صرفا به دلیل فعالیت در صفحات مجازی به ۱۵ سال زندان و تبعید محکوم شده است – در سازمان ملل از نمایندگان حاضر بپرسید که چرا با حکومتی که حتی گزارشگران سازمان ملل و فعالین و دیدبانان حقوق بشر را تحمل نمی‌کند یک بار برای همیشه همچون کانادا رفتار نمی‌کنید و سفرایتان را فرا نمی‌خوانید تا رژیم به شرایط همه‌پرسی آزاد با نظارت نهادهای بین‌المللی تن دردهد.
با همراهیتان مرحم دردمان نمی‌شوید، با این انتخابتان نمک به زخممان می‌پاشید!
مهدی مسکین‌نواز
زندان رجایی‌شهر، اردیبهشت ۱۴۰۰
