موضوع معیشت و تأمین هزینه‌های هولناک زندگی هرروز بیش از قبل گریبان زندگی بیش از نود درصد مردم را گرفته است اما در این میان زنان از موقعیت بسیار اسفناک تری برخوردارند. وقتی هرازگاهی در لابه‌لای اخبار تیترهایی مانند:
مهم‌ترین ویژگی بیکاری در ایران بالا بودن نرخ بیکاری زنان، جوانان و افراد تحصیل‌کرده است به‌طوری‌که این نرخ بیکاری برای زنان ۱۹٫۲، جوانان ۲۰٫۹ درصد، زنان جوان ۴۳٫۱ و فارن جوان ۴۳٫۱ و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی بین ۳۶ تا ۴۸ درصد است.
و یا اینکه: ۵۷ درصد مردان و ۱۰٫۷ درصد زنان در سن کار شاغل هستند.
در پشت ارقام بی‌جان این قبیل آمارها زندگی زنانی نهفته است که باید با معضلاتی مانند گرانی، نداشتن مسکن و هزینه‌های سرسام‌آور زندگی دست‌وپنجه نرم کنند و برای زنانی که دارای فرزند هستند مخارج تحصیل و نگهداری فرزندان نیز بر همه مشکلات اضافه می‌شود؛ و این در حالی است که هیچ‌گونه خدمات اجتماعی از قبیل کمک‌هزینه مسکن و بهداشت و درمان و تحصیل رایگان وجود ندارد و حاصل این شرایط، بالا رفتن آمارهای خودکشی زنان و حتی کودکان دانش‌آموز است.
با گسیل شدن بسیاری از زنان و کودکان به شغل‌هایی بدون وجهه و امنیت شغلی هرروز شاهد بالا رفتن دست‌فروشان زن و کودک در مراکز پرجمعیت مانند مترو می‌باشیم.
هرچند که برخورد اکثریت مردم با دست‌فروشان بسیار انسانی است، اما آنچه که تراژدی زندگی زنان را پیچیده‌تر می‌سازد این است که راه‌حلی که مسئولان و قانون‌گذاران برای حل این معضل یافته‌اند مقابله قهرآمیز و خشن با دست‌فروشان است و تلاش می‌کنند صورت‌مسئله را به‌نوعی از چهره جامعه پاک کنند و به‌جای طرح قوانین حمایتی برای حل معضل بیکاری و رفاه جامعه، هزینه‌های سنگینی را برای خیل نیروهای نظامی و کنترلی به مراکز مترو و تهیه بیل‌بوردهای تبلیغاتی با مضمون مقایسه دست‌فروشی با یک بیماری واگیردار! صرف می‌کنند و این در حالی است که درواقع باید دست‌فروشانی مدعی باشند که نه از مزایای شغلی و نه از بیمه و بازنشستگی برخوردار نیستند.
و در این میان زنانی که این‌چنین برای کسب درآمد بی‌حرمت می‌شوند از گزند خشونت‌ها و آزارهای جنسی مصون نمی‌باشند و به دلیل اینکه همواره باید با تعقیب و گریز، خودشان را در میان جمعیت مخفی کنند هیچ ارگان حقوقی برای مقابله با دست‌اندازی‌ها و گروکشی‌های جنسی در حمایت از زنان وجود ندارد وزندگی زنان را بسیار دردآورتر کرده است و معضلاتی مانند رعب و وحشت و تعقیب و گریز و آزارهای جنسی به مصیب‌های این زنان افزوده‌شده است.
و تنها راه‌حل انسانی برای سروسامان دادن به چنین وضعیتی تأمین شغل مناسب و یا پرداخت بیمه بیکاری به‌تمامی افراد جویای کاراست تا دیگر شاهد خودکشی‌های فجیع دست‌فروشان و لگدمال شدن حرمت انسان‌ها برای داشتن حداقل‌های زندگی نباشیم.
مریم محمدی- بهمن ۹۴
