اکبر امینی ارمکی به هزارمین روز حبس بی مرخصی در زندان اوین نزدیک می‌شود. او طی چهار سال و در سه پرونده مجموعا به ۱۰ سال حبس تعزیری و پنج سال محرومیت از عضویت در احزاب و گروه‌ها محکوم شده و از قبل از انتخابات ۹۲ در زندان به سر می برد.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران به نقل از فعالان حقوق بشر، اکبر امینی ارمکی برای نخستین بار پس از اقدام اعتراضی نمادین خود نسبت به بازداشت‌ها و برخوردهای صورت گرفته با معترضین پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ در ۲۵ بهمن ماه سال ۱۳۸۹ و برافراشتن پرچم‌های سبز بالای جرثقیل ساختمانی، مقابل دادگاه انقلاب اسلامی تهران از سوی ماموران وزارت اطلاعات بازداشت و ماه‌ها در سلول انفرادی بند ۲۰۹ اوین به منظور اعتراف برای عدم تعادل روانی تحت شکنجه‌های روحی و جسمی قرار گرفت.
این زندانی سیاسی در تیر ماه سال ۱۳۸۹ و از سوی شعبه‌ی ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست قاضی صلواتی و به اتهامات اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور و شرکت در تجمعات غیر قانونی به دو سال حبس تعزیری محکوم شد.
وی چند روز قبل از انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ با عنوان بازداشت پیشگیرانه بازداشت و بیش از صد روز انفرادی و بازجویی‌های تحت فشار را تجربه کرد و مجددا از سوی شعبه‌ی ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به اتهامات اجماع و تبانی علیه امنیت کشور و فعالیت تبلیغی علیه نظام به ۵ سال حبس تعزیری و نیز ۵ سال محرومیت از عضویت در احزاب و گروه‌ها محکوم شد که حکم صادره از سوی شعبه‌ی ۵۴ دادگاه تجدیدنظر عینا به تایید رسید.
اکبر امینی هم‌چنین از مصدومان حادثه‌ی حمله به بند ۳۵ اوین موسوم به “پنج شنبه سیاه” در ۲۷ فروردین ماه سال ۹۲ بود که آن روز ماموران گارد ضد شورش زندان اوین ضمن حمله به این بند اقدام به ضرب و شتم گسترده‌ی زندانیان که منجر به مصدومیت تعداد زیادی از زندانیان و هم‌چنین انتقال گسترده‌ی آن‌ها به سلولهای انفرادی شد، کردند.
در پی این حادثه تعداد بسیار زیادی از زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ از جمله اکبر امینی، محمد صدیق کبودوند، جواد فولادوند، سمکو خلقتی، فرشید فتحی، سهیل بابادی و مسعود عرب چوبدار دچار آسیب دیدگی‌های جدی شدند.
اکبر امینی برای سومین مرتبه در دی ماه سال ۹۳ از سوی شعبه‌ی ۱۵ دادگاه انقلاب به اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور به سه سال حبس تعزیری محکوم شد.
این زندانی سیاسی درحالی هزارمین روز حبس خود در بند ۳۵۰ اوین را سپری می‌کند که تا کنون از امکان برخورداری از مرخصی محروم مانده است؛ به ویژه این‌که پس از حمله‌ی فروردین ماه سال ۹۲ و اقدام مسئولان زندان اوین مبنی بر جابه جایی گسترده‌ی زندانیان از این بند و ایزوله کردن زندانیان باقیمانده، روندی فرسایشی در مواجهه با این زندانیان سیاسی درپیش گرفته‌اند که در دراز مدت آسیب‌های بسیاری را با خود به همراه دارد.
این در حالی است که وی طی سال‌های ۸۸ و ۸۹ نیز بیش از یک‌سال را در بازداشت موقت و حبس گذرانده است.
