“برنامه سفر شمال را ریخت. جوجه کباب‌ها و بقیه وسایل رو آماده کرد. با تمام بچه‌ها هماهنگی‌های لازم رو انجام داد و به من گفت خیلی خوش بگذره. گفت کارهای شرکت عقب افتاده و باید آخر هفته انجام بدهد برای همین نیومد. شب جمعه هم که رسیدیم تماس داشتیم اما از صبح جمعه جواب تلفن رو نمی‌داد، فکر کردم کار داره. شنبه شب که رسیدم، روی کاناپه خواب بود و برام نوشته بود از همه چیز در زندگیش راضی بوده و عاشقانه دوستم داشته اما دیگه نمی‌خواسته زندگی کنه.”
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران به نقل از بی بی سی، این روایت علی از خودکشی همسرش است. همسر علی جزء شش نفر در هر ۱۰۰ هزار ایرانی است که در سال دست به خودکشی می‌زنند. هر چند ایران در زمره کشورهایی که خودکشی در آن شیوع دارد، قرار نمی گیرد.
در ایران شایع ترین سن خودکشی بین ۱۵ تا ۲۵ سال برآورد شده و استانهای ایلام، کرمانشاه، لرستان و همدان بیشترین آمار خودکشی در ایران را به خود اختصاص داده‌اند. در آمار ایران بین خودکشی منجر به مرگ و خودکشی که به مرگ منتهی نمی شود، تفکیکی قائل نمی شوند.
رها پسری ۲۵ ساله، اواسط سال ۱۳۸۸ خودکشی کرد و خانواده برای اینکه صحنه مرگ رها را هر روز به یاد نیاورند، خانه پدری را فروختند و به یکی از شهرهای شمالی نقل مکان کردند.
به گفته دوستانش، رها در جریان اعتراضات پس از انتخابات بحث برانگیز دهمین دوره ریاست جمهوری در خیابان منتهی به انقلاب بازداشت شد. سه هفته در بازداشت بود. بعد از آزادی ارتباطش را با همه دوستان قطع کرد و یک هفته بعد مادرش جنازه او را در حالیکه خود را دار زده بود، در اتاقش پیدا کرد.
آمار و ارقام نشان می دهد که زنان در ایران بیشتر از مردان دست به خودکشی می‌زنند. براساس آمار سال گذشته از از ۱۲۶۷ تماس تلفنی در رابطه با خودکشی ۸۰۰ مورد مربوط به زنان و ۴۶۰ مورد مربوط به مردان بوده است.
