سعید جوکار، زندانی سیاسی محبوس در بند هشت زندان اوین، طی نامه‌ای از این زندان، از وضعیت آرش صادقی دیگر زندانی محبوس در این بند نوشته است.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران به نقل از سحام، سعید جوکار پس از بازداشت در هفت شهریور ۹۴ و تحمل یک‌ماه انفرادی در بند دو الف سپاه پاسداران، به اتهام تلاش برای جلوگیری از اعدام ارژنگ داوودی و فعالیت‌های مدنی، برای تبلیغ به لغو حکم اعدام، در ۷ آذرماه ۱۳۹۴ توسط «مقیسه» به ۵ سال زندان محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدیدنظر به دو سال زندان کاهش پیدا کرد. جوکار، متولد ۱۳۶۶ و از هم‌پرونده‌ای‌های امید علی‌شناس، آتنا دائمی و آتنا فرقدانی است.
متن این نامه در پی می آید:
بدون حضور وکیل به او بیش از ١۶ سال حکم حبس صادر می‌شود، همسرش در حالی که در بیمارستان و تحت عمل جراحی قرار دارد، به صورت غیابی محاکمه می‌شود و به ۶ سال حبس محکوم می‌گردد! و وقتی مدارک پزشکی را تسلیم قاضی صلواتی می‌کند می‌گوید: «مشکل خودتان است حکم همان است که صادر شده.»
در زمانی که خودش در زندان است چند مرد برای بازداشت همسرش به خانه‌اش رفته و چون درب خانه را صاحب خانه باز نمی‌کند آن را می‌شکنند و به زور وارد خانه می‌شوند!
این بخشی از مواردی است که «آرش صادقی» در حیاط بند ٨ زندان اوین برای من بازگو می‌کند و می‌گوید هیچ طریق قانونی برایش نمانده که از آن طریق اعتراض کند، پس اعتصاب غذا کرده است. دستش را دراز می‌کند و می‌گوید: «جانم را کف دستم گرفته‌ام تا از حق و حقوق خودم و همسرم دفاع کنم.» یک مامور اطلاعات به او گفته است که «در شرایط حساس کنونی این کار تو بهانه‌ای می‌شود برای فشار حقوق بشری به کشور و برجام.»
آیا برجام و دستاوردهای آن مهم‌تر از کرامت انسانی است؟! آیا ما باید از حقوق شهروندی خود در مقابل عده‌ای که مخالفان همین بودند، بگذریم؟ حتم دارم همان‌ها که مخالف هر گونه توافق با غرب بودند، بعد از اینکه فهمیدند که دیگر نمی‌شود با مقایسه بی‌جای برجام با ترکمن‌چای، جلوی امضای آن را گرفت، متوسل به موشک‌هایی شدند که روی آن شعار «مرگ بر اسراییل» هک شده بود تا شاید بدان گونه برجام را سرنگون کنند، همان‌ها اینک متوجه شدند آن حربه و حقه‌ها نتوانسته است به برجام ضربه بزند و می‌خواهند با رفتارهای غیر انسانی و ضد حقوق بشری خود به این دستاورد ملی ضربه بزنند تا شاید باز هم به دوران شیرین «تحریم و دور زدن تحریم‌ها» بازگردند.
همه آن‌هایی که ذره‌ای نبض‌شان برای منافع ملی می‌تپد باید همزمان نگران حقوق شهروندی و کرامت انسانی هم‌وطنان خود باشند.
کرامت انسانی هر ایرانی مهم‌تر از سانتریفیوژهای نطنز و فوردو است و حالا که جمهوری اسلامی به درستی تن به نرمش قهرمانانه داده و سیاست‌های هسته‌ای خود را اصلاح کرده است، پس آیا روا است که اجازه دهد عده‌ای خودسرانه و دقیقا بر اساس منافع و مصالح جناحی خود، با زیر پا قرار دادن حقوق شهروندی و حقوق بشر برجام را که با خون دل بسیار به دست آمده را به خطر بیندازند؟
بنابراین من به عنوان فعال حقوق بشر با گرایشات اصلاح‌طلبانه نه تنها «آرش صادقی» را سرزنش و ملامت نمی‌کنم بلکه از اعتصاب غذای او حمایت می‌کنم و معتقدم مسئله حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران باید یک‌بار برای همیشه همچون مسائل هسته‌ای حل و فصل شود که این به صلاح نظام و کشور و منافع ملی است و امروز و این دوران بهترین زمان‌ها و بهترین دوران خواهد شد.
سعید جوکار
فعال حقوق بشر
بند ٨ زندان اوین
٧ آبان ١٣٩۵
