در حالی مسئولان با اشاره به ممنوعیت های قانونی از همکاری با این خانواده در ساخت یک سرپناه امتناع می کنند که در کشور، نمونه های فراوانی از زمین خواری در سال های اخیر به ثبت رسیده است. چگونه است که برای ساختمان های غول پیکری که متراژ آنها هزاران متر است و در زمین های ملی ساخته می شوند، مشکلی نیست، ولی ساخت سرپناه کوچک برای یک خانواده بی سرپناه آن هم در زمین خودشان منع قانونی دارد.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران به نقل از تابناک، در شهرستان ماسال از توابع استان گیلان، خانواده بی بضاعتی که تا چندی پیش مستأجر بودند و صاحب خانه آنها را به بیرون انداخت، چند ماهی است که مجبور شده اند، در روستای میر محله بخش شاندرمن زیر چادر و نایلون زندگی کنند؛ خانواده ای که در سرمای شدید این روزهای شمال و هوای برفی، منطقه شب ها را به سختی به صبح می رسانند و اگر همسایگان یاری شان ندهند، از داشتن سرویس بهداشتی و حمام هم محروم خواهند شد.
در شرایطی که یکی از فرزندان این خانواده چهار نفره دختر دانش آموز سال دوم راهنمایی و دیگری دختری ۱۹ ساله است که شرایط برای آنها این گونه رقم خورده تا به همراه مادر و پدرشان زیر چادر و آسیب های نامحدود اجتماعی و طبیعی آن روزگار گذرانند.
پیگیری ها در رابطه با مشکل این خانواده اهل شهرستان ماسال، گویای آن است که پدر خانواده ده سال برای فردی در همان حوالی سرایداری می‌کرده و با پس انداز این سال ها توانسته زمینی به متراژ ۴۲۰ متر مربع از صاحبخانه خود خریداری کند؛ اما بعدها که صاحب خانه از فروش زمین پشیمان می‌شود، با این شرط مواجه می شود که یا زمین را پس دهد و یا خانه سرایداری را ترک کند.
(ع-ر) در رابطه با مشکلاتش گفت: صاحب خانه از فروش زمین به من پشیمان شد و تلاش کرد با تهدید به بیرون کردن من از خانه اش، مرا مجبور کند، زمین را به او پس بدهم؛ اما وقتی مقاومت من را دید، خانه را از من گرفت و به دلیل نداشتن خانه مجبور شدم در روستای میرمحله چادر بزنم.
این هموطن شمالی در مورد شرایطش گفت، چند مدتی است که هوا به شدت سرد شده و امکان زندگی در چادر برای من و خانواده غیر ممکن شده است. دهیار روستا، بخشدار منطقه و اهالی به ما کمک هایی کردند و برای من برق رایگان فراهم نمودند و قرار است به زودی کمک کنند به ساختمان شرکت نفت روستا ساکن شوم، اما آن ساختمان نیز آنقدر بوی نفت می دهد که زندگی در این چادر و تحمل سرمای آن بهتر از زندگی در اتاق های ساختمان نفت روستاست.
وی در مورد راهکار حل مشکلش گفت: بزرگ ترین مشکل من این است که مسئولان اجازه ساخت و ساز در زمین خودم را حتی به اندازه ساخت یک اتاق نمی دهند و می گویند کاربری زمینم «کشاورزی» است. اگر اجازه ساخت به من بدهند، مسئولان کمیته امداد قول داده اند به من در ساخت خانه کمک کنند.
محمود قاسم نژاد فرماندار شهرستان ماسال در گفت و گو با خبرنگار ما ضمن تأیید این خبر و شرایط دشوار پیش آمده برای این خانواده توضیح داد: این موضوع به اختلاف بین سرایدار و صاحب خانه اش در تابستان سال جاری برمی گردد که سبب شد این فرد به زندگی در چادر روی بیاورد، در همان زمان بخشدار بخش شاندرمن با تهیه چادر برای او و امکاناتی نظیر برق تلاش کرد به این خانواده کمک کند، اما اکنون کاهش شدید دمای هوا و ریزش برف و باران امکان ادامه زندگی برای این خانواده را سخت کرده است.
فرماندار ماسال که به این خانواده سرزده و از حال و روزشان با خبر است، در پاسخ به اینکه شما برای حل مشکل این خانواده چه کرده اید، افزود: ما با رئیس کمیته امداد امام خمینی (ره) شهرستان صحبت هایی داشته ایم و ایشان متعهد شده اند اگر مشکل زمین این فرد حل شود تمامی هزینه ساخت مسکن آنها را تقبل می‌کنند. زمینی که وی از صاحبخانه اش خریدادری کرده، دارای کاربری کشاورزی است و بر اساس قوانین موجود در کشور و امکان صدور مجوز ساخت و ساز در آن در شرایط عادی وجود ندارد.
قاسم نژاد با تأکید بر اینکه در تلاش هستیم یک فضای مسکونی برای اسکان موقت این خانواده فراهم کنیم، افزود: با توجه به اینکه این فرد زمین خوار نیست و یک شهروند با بضاعت مالی کم است، اگر مسئولین بنیاد مسکن استان گیلان کمک کنند و موضوع مشکل مجوز ساخت و ساز در زمین متعلق به او را که هم اکنون دارای کاربری کشاورزی است، حل کنند، فرمانداری شهرستان ماسال و کمیته این شهرستان متعهد خواهند بود صفر تا صد هزینه ساخت خانه برای این خانواده را تقبل کنند.
بر اساس آنچه آمد ذکر چند نکته ضروری به نظر می رسد: نخست اینکه صحبت های پدر خانواده ای که در چادر زندگی می کنند و نیز صحبت های فرماندار این شهرستان گویای آن است که بزرگ ترین مشکل این خانواده، نداشتن مجوز ساخت و ساز در زمین خریداری شده توسط پدر این خانواده است؛ زمینی که گفته می شود، کاربری کشاورزی دارد و قوانین جاری کشور امکان ساخت و ساز در آن وجود ندارد.
این در حالی است که در بسیاری از مناطق کشورمان، به ویژه در مناطق خوش آب و هوا و شمالی کشور نمونه های فراوانی از زمین خواری در سال های اخیر به ثبت رسیده است؛ زمین خواری هایی که آنقدر زیاد شده که رهبری از کوه خواری برای توصیف وسعت گرفتن آن استفاده می‌کنند. حال چگونه می توان پذیرفت که صدور مجوز ساخت و ساز در جنگل های شمال آن هم برای ساختمان های غول پیکری که متراژ آنها هزاران متر است و در زمین های ملی ساخته می شوند، مشکلی ندارد اما اکنون ساخت یک سرپناه کوچک برای یک خانواده بی سرپناه آن هم در زمین خودش منع قانونی دارد؟!
دیگر آنکه تا فراهم شدن احتمالی شرایط ساخت و ساز برای این خانواده مسئولان لازم است، اقدام جدی برای اسکان آنها در یک فضای مسکونی قابل زندگی فراهم کنند و سعی نکنند با فرستادن آنها به ساختمان نفتی روستا که به گفته پدرخانواده بی سرپناه امکان زندگی در چادر از آنجا بهتر است، از پیگیری این موضوع شانه خالی کنند.
