بهروز توکلی از اعضای سابق گروه رهبری جامعه بهائی در ایران که از اردیبهشت ماه ۱۳۸۷ زندانی است علیرغم بیماری قلبی از حق مرخصی درمانی محروم مانده و پی گیری‌های خانواده او برای آزادی مشروط بی پاسخ مانده است.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، نعیم توکلی، پسر بهروز توکلی از اعضای سابق گروه رهبری جامعه بهائی در ایران که از اردیبهشت ماه ۱۳۸۷ زندانی است در مصاحبه با کمپین بین المللی گفت که پدرش تاکنون از مرخصی محروم بوده و علیرغم گذراندن بیش از دو سوم حکم، پی گیری‌های خانواده او برای آزادی مشروط بی پاسخ مانده است.
آقای توکلی گفت که پدرش بیماری قلبی دارد و به دلیل گرفتگی رگ قلب باید عمل جراحی شود.
بهروز توکلی به اتفاق فریبا کمال‌آبادی، سعید رضایی، جمال‌الدین خانجانی، عفیف نعیمی، و وحید تیزفهم اعضای سابق گروه رهبری جامعه بهائیان در ایران هستند که از تاریخ ۲۵ اردیبهشت سال ۸۷ در جریان حمله همزمان نیروهای امنیتی به منازلشان در زندان به سر می‌برند. مهوش ثابت، دیگر عضو این گروه در تاریخ ۱۵ اسفند سال ۱۳۸۶ در مشهد بازداشت شده بود. آنها به جاسوسی برای اسرائیل، توهین به مقدسات و تبلیغ علیه نظام متهم و از سوی دادگاه انقلاب هرکدام به ۲۰ سال زندان محکوم شده بودند. مقامات قضایی هیچگاه در خصوص این اتهامات شواهدی ارائه نکرده‌اند.
شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی محمد مقیسه در مرداد ماه ۱۳۸۹، اعضای گروه رهبری جامعه بهایی ایران را به اتهام «جاسوسی، توهین به مقدسات، تبلیغ برعلیه نظام و رواج فساد فی الارض» به بیست سال زندان محکوم کرد. این حکم در شهریور همان سال در دادگاه تجدیدنظر به ۱۰ سال کاهش یافت اما دادستان کل کشور حکم دادگاه تجدیدنظر را برخلاف شریعت تشخیص داده و مجددا حکم به ۲۰ سال افزایش یافت. در آذر ماه ۱۳۹۴ اما حکم آنها با اعمال ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی به ۱۰ سال کاهش یافت.
براساس ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی «در جرائم موجب تعزیر هرگاه جرائم ارتکابی بیش از سه جرم نباشد دادگاه برای هر یک از آن جرائم حداکثر مجازات مقرر را حکم می‌کند و هرگاه جرائم ارتکابی بیش از سه جرم باشد، مجازات هر یک را بیش از حداکثر مجازات مقرر قانونی مشروط به اینکه از حداکثر به اضافه نصف آن تجاوز نکند، تعیین می‌کند. در هر یک از موارد فوق فقط مجازات اشد قابل اجراء است و اگر مجازات اشد به یکی از علل قانونی تقلیل یابد یا تبدیل یا غیرقابل اجراء شود، مجازات اشد بعدی اجرا می‌شود. در هر مورد که مجازات فاقد حداقل و حداکثر باشد، اگر جرائم ارتکابی بیش از سه جرم نباشد تا یک‌چهارم و اگر جرائم ارتکابی بیش از سه جرم باشد تا نصف مجازات مقرر قانونی به اصل آن اضافه می‌شود.»
بهروز توکلی که اکنون ۶۵ سال دارد در زندان رجایی شهر کرج زندانی است. نعیم توکلی فرزند او به کمپین گفت: « از سال ۸۷ تا الان پدرم از مرخصی محروم بوده خانواده خیلی برای مرخصی پی گیری کردند اما هیچ وقت موافقت نشد. هیچ دلیلی هم به ما نگفته اند و نمی گویند که مثلا به فلان دلیل مرخصی نمی دهیم. از طرفی پدرم دو سوم حکم اش را گذرانده و مشمول ازادی مشروط است پی گیری هم کرده ایم اما این هم نتیجه ای نداشته.»
به استناد ماده ۵۸ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، در مورد محکومیت به حبس تعزیری، دادگاه صادر کننده حکم می‌تواند در مورد محکومان به حبس بیش از ده سال پس از تحمل نصف و در سایر موارد پس از تحمل یک سوم مدت مجازات به پیشنهاد دادستان یا قاضی اجرای احکام، حکم به آزادی مشروط را صادرکند.
آقای توکلی درباره وضعیت فعلی پدرش در زندان گفت: «پدرم مشکل قلب دارد یکی از رگ های قلب او بیش از ۷۰ درصد گرفته و نیاز به جراحی دارد. یکبار به بیمارستان منتقل کردند اما بدون مداوا به زندان بازگرداندند. پزشکان گفته بودند که عمل قلب سنگینی دارد و بعد از عمل نیاز به رسیدگی‌های ویژه و ریکاوری دارد که با شرایط زندان امکان پذیر نیست و برای همین توصیه کرده بودند که عمل نکند. بعد از آن هم به دلیل اینکه برای بردن به بیمارستان دستبند و پایند می زنند پدرم و چند نفر دیگر از زندانیان حاضر به رفتن به بیمارستان نشده و گفته‌اند با این وضعیت نمی رویم. فعلا چنین وضعیتی است و یک سال و نیم دیگر از حکم پدرم باقی است اما ما امیدوار هستیم براساس قانون او بتواند با توجه به اینکه بیش از دو سوم حکم اش را سپری کرده آزاد شود.»
بهروز توکلی در سال ۸۴ هم زندانی شده بود. پسر او به کمپین گفت: “سال ۸۴ پدرم یکباره ناپدید شد و بعد فهمیدیم در اطلاعات مشهد زندانی. ما مشهدی هستیم و همه اقوام ما مشهد هستند. پدرم از تهران به مشهد می رفت که ناپدید شد و ۴ ماه زندانی بود. آن موقع دادگاهی برگزار نشد و همین طور ماند تا سال ۸۷ که باز او را گرفتند. آن موقع هم به دلیل بهایی بودن بازداشت کرده بودند.”
او به کمپین گفت که پدرش به دلیل بهایی بودن از بهزیستی اخراج شده است. نعیم توکلی گفت: “پدر من روانشناسی خوانده و در سازمان بهزیستی استخدام شده بود. آنجا یک مرکزی داشتند با عنوان توانبخشی و به کسانی که از نظر ذهنی سالم بودند و از نظر جسمی مشکل داشتند کمک می کردند یک کار و حرفه و شغلی بتوانند پیدا کنند. سال ۱۳۶۰ پدرم را به خاطر بهایی بودن اخراج کردند و دیگر هیچ وقت نتوانست به کار خود برگردد. نه می توانست تجارت کند نه می توانست حساب بانکی داشته باشد و .. هیچ شغلی نمی توانست داشته باشد. یک مدت رفتیم ترکمن صحرا و پدرم یک مغازه کوچک نجاری راه انداخت. درواقع تنها کاری که می شد کرد همین بود.”
اعضای آیین بهایی در ایران بزرگترین گروه اقلیت مذهبی غیر مسلمان در ایران را تشکیل می دهند. در سالهای اخیر، بدرفتاری با بهاییان تشدید شده است و شامل تخریب قبرستان های آنان، دستگیری‌های خودسرانه، حمله به منازل، ضبط اموال، اخراج از کار، و سلب حقوق مدنی اساسی از آنها شده است. جوانان بهایی ایرانی همچنان از حق تحصیلات دانشگاهی محرومند و هردانشگاهی که دانشجویان بهایی در آن مشغول به تحصیل باشند وادار به اخراج آنها می شود. متخصصین بهایی از انتصاب در شغل‌های دولتی محروم هستند و به دلیل اعتقاداتشان از جانب شرکت های خصوصی مورد تبعیض قرار می گیرند. حتی کسانی که از آنها دفاع می کنند نیز مورد حمله قرار می گیرند.
