رضا (رابین) شاهینی، شهروند ایرانی–آمریکایی که هم اکنون در زندان گرگان در اعتصاب غذا به سر می برد، در نامه ای از مردم و فعالان و سازمان های حقوق بشری خواسته تا او را تنها نگذارند
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران به نقل از کمپین بین المللی، رضا شاهینی در نامه خود با اظهار اینکه فقط برای ابراز عقیده، شرکت در تظاهرات سال ۸۸ و دیدار با برخی از افراد بازداشت و به ۱۸ سال حبس محکوم شده است، نوشته است: «تنها گناه من به عنوان یک انسان مسوول، بیان افکارم در مورد زادگاه مادریم بوده است. همان چیزی که حق همه ی شهروندان است.»
این زندانی عقیدتی از چهارشنبه ۲۷ بهمن ماه در اعتراض به حکم و شرایطش داخل زندان دست به اعتصاب غذا (تر) زده که همچنان ادامه دارد.
رضا (رابین) شاهینی، متولد سال ۱۳۴۸ ساکن شهر سن دیگو در ایالت کالیفرنیای آمریکا است. او اواخر ماه می (اوائل خرداد ۹۵) برای دیدار با خانواده‌اش به ایران رفت و در حالیکه قرار بود ۲۰ جولای به آمریکا برگردد، در تاریخ ۱۱ جولای (۲۱ تیرماه ۱۳۹۵) بازداشت و با حکم دادگاه انقلاب گرگان به ۱۸ سال زندان محکوم شد که با توجه به ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی ۹ سال از این ۱۸ سال را برای اتهام «همکاری با دول متخاصم» که منظور کشور امریکا بوده، باید تحمل کند اما هنوز دادگاه تجدید نظر برای رسیدگی اعتراض او به این حکم برگزار نشدهاست.
بیشترین مجازات تعیین شده در این حکم ۹ سال زندان به اتهام «همکاری با دول متخاصم» است. با این حال طبق سند رسمی وزارت امور خارجه که در ۲۳ آذر ماه ۱۳۹۲ منتشر شد ایران هیچ کشوری جز اسرائیل، را مصداق «کشور متخاصم» نمیداند.
رضا شاهینی در ابتدای نامه اش نوشته است او در تاریخ ۲۵ می ۲۰۱۶ «برای دیدار با خانواده ام، با توجه به اینکه فکر می کردم سیاست دولت در قبال شهروندانش عوض شده و می خواهد فصل نوینی را در روابط خود با شهروندانش بر اساس حقوق شهروندی بنا کند رفتم ولی متاسفانه به دلیل واهی دستگیر و در دادگاهی غیرعادلانه در شعبه ی اول دادگاه انقلاب گرگان به مجموع ۱۸ سال زندان محکوم شده ام.»
رضا رابین شاهینی با درخواست کمک از فعالان و سازمان های حقوق بشری و مردم ایران فارغ از هر قوم، جنسیت و سلیقه کمک خواسته و نوشته است: «من در هیچ گروه سیاسی عضو نبوده ام» اما «مثل هر انسانی دیده گاه ههای سیای خودم را دارم. دیدگاهی که بار رد هر نوع خشونت، سیاست ورزی و اظهار نظر در مورد مسایل کسور و جهان را حق همه ی شهروندان بدون توجه به مقام، منسب، قومیت، مذهب، جنسیت حق همه می دانم.»
او در بخش دیگری از نامه اش با اشاره به اینکه در سال ۱۳۸۸ در ایران بوده و مصادف با حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری بوده، نوشته است «من نیز در تظاهرات مسالمت آمیز که بر طبق قانون اساس حسق شناخته شده برای شهروندان است، شرکت کردم.» او در ادامه نامه اش نوشته است: «بعد از سال ۲۰۰۹ به ایران رفتم و فعالیت خشونت آمیزی نیز بر علیه هیچ کشور و فردی نداشته ام ولی به عنوان یک دانشجو و فرد مسوول، همیشه در بیان افکارم کوشیده ام.»
این زندانی عقیدتی با اشاره به دیدارهایی که باعث ایراد یکی از اتهامات او شده نوشته است: «در طول زندگیم با افراد زیادی در جلسات مختلفی اتفاقی و یا با آگاهی دیدار کرده ام. از این دیدارها عکس هایی در صفحه ی فیسبوکم انتشار داده ام. تعدادی از عکس های من با مخالفان جمهوری اسلامی بوده است. ولی من با هیچ فردی که طرفدار مبارزه خشونت امیز سیاسی باشد دیدار نداشته ام.» پیش از این یک منبع گفته بود یکی از مصادیق اتهام او داشتن عکس های با اکبرگنجی، رضا پلهوی و بنی صدر در فیسبوکش است.
او با اشاره به وضعیت نامساعد جسمیش نوشته است: «حالا من در زندان امیرآباد گرگان هستم. زندانی که برای بیماری آسم من خطرناک و مرگ آور خواهد بود. در این زندان به عناوین مختلف،د ارای محدودیت های هستم که این رفتار در روحیه، انسان تاثیرگذار است.» او همچنین به عدم رعایت بهداشت در زندان اشاره کرده است.
پیش از این یک منبع در تاریخ دوم اسفند ماه امسال با اشاره به محدودیت ها و بی احترامی های که به او در زندان گرگان می شود گفته بود مسوولان زندان او را در داخل بند اجنبی و جاسوس صدا می کنند و حتی از حق گرفتن کتاب از کتابخانه زندان نیز محروم است، حقی که شامل حقوق عادی یک زندانی است.
یک منبع آگاه در چهارم آبان ماه سالجاری(۹۵) نیز درباره مستندات اتهامات عنوان شده در پرونده رضا(رابین) شاهینی که منتهی به صدور چنین حکم سنگینی شد، گفت: «تمام این اتهامات از نوشتهها و عکسهای فیسبوک رضا، مصاحبههای سالها پیش او با صدای آمریکا و چند مطلب منتشر شده او در دو سایت ایرانگلوبال و خودنویس ساخته شدهاست. مثلا در فیسبوکش تصاویری از شادیهای مردم در روزهای قبل از انتخابات ۸۸ و روزهای شروع اعتراضات منتشر کرده یا عکسی با رضا پهلوی، بنی صدر و اکبر گنجی در فیسبوکش منتشر شده بود، مثلا آقای گنجی یکبار به سن دیگو شهر محل زندگی او برای سخنرانی سفر کردهبود که رضا با او عکس یادگاری گرفت. اما رضا از سال ۲۰۱۱ دیگر هیچ فعالیتی نداشت و بعد از حرفهای حسن روحانی فکر میکرد دیگر مشکلی نیست و میتواند برای ملاقات با خانواده اش برگردد.»
