سامانتا پاور، نماینده دائم ایالات متحده در سازمان ملل روز جمعه در بخشی از کمپین آزادی زندانیان سیاسی با انتشار تصویر نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی، نوشته است، فرزندان این زندانی سیاسی چشم انتظار بازگشت مادر خود هستند و حکومت ایران می بایست « نرگس محمدی را آزاد کرده و او را به خانواده‌اش بازگرداند.»
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران به نقل از رادیو فردا، نرگس محمدی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر، دراردیبهشت‌ماه درشعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی،به اتهام تاسیس و عضویت در جمعیت لگام (گروهی برای لغو مجازات اعدام فعالیت می کند) به ۱۰ سال حبس، وبرای اتهام‌های «اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت ملی کشور»و «فعالیت تبلیغی علیه نظام»، مجموعا به شش سال دیگر حبس محکوم کرد. براساس قوانین ایران خانم محمدی باید ۱۰ سال زندان تحمل کند.
به گزارش صفحه فیس بوک فارسی وزارت امور خارجه آمریکا، خانم پاور به معرفی نرگس محمدی پرداخته و نوشته است: «نرگس شدیدا بیمار است و به مراقبتهای ویژه پزشکی نیاز دارد که در زندان از دریافت آنها محروم است. فرزندان دوقلوی کوچک او منتظر بازگشت مادرشان هستند. ایران باید فورا نرگس محمدی را آزاد کرده و او را به خانواده‌اش بازگرداند.»
نرگس محمدی از اردیبهشت‌ماه سال ۹۴ در زندان اوین به سر می‌برد، در حالی که به گفته همسرش تقی رحمانی، دچار بیماری «فلج عضلانی» است و شرایط زندان برای او «خطرناک» است.
خانم محمدی ماه گذشته در نامه ای خواستار رسیدگی به پروندهاش در کمیسیون اصل ۹۰ مجلس شد.
نرگس محمدی نوشته است که اگر که دستگاه قضایی به پروندهاش رسیدگی نمی‌کند از نمایندگان می‌خواهد مجلس این پرونده را در کمیسیون اصل ۹۰ بررسی کند، چراکه به گفته او، «قدرت افکار عمومی برتر از قدرت حاکمان است».
پیشتر نیز شماری از نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر خواستار آزادی نرگس محمدی شده اند.
عفو بین الملل نیز صدور حکم ۱۶ سال زندان برای نرگس محمدی را « نشانه آشکاری از قصد مقام‌های ایران برای ساکت کردن مدافعان حقوق بشر با هر هزینه‌ای» دانسته بود.
فیلیپ لوتر، مدیرعفو بین الملل در خاورمیانه و شمال آفریقا در بیانیه‌ای گفته بود: این حکم ضربه بی‌رحمانه و ویرانگر دیگری به حقوق بشر در ایران است که نشان میدهد چگونه مقام‌های ایرانی عدالت را تحقیر می کنند. نرگس محمدی یک فعال برجسته مدافع حقوق بشر و یک زندانی عقیدتی است که می بایست برای تلاش‌هایش مورد تقدیر قرار گیرد نه این که در سلول زندان حبس شود.
