مریم اکبریمنفرد، زندانی عقیدتی محبوس در زندان اوین، که پیشتر از داخل زندان، علیه مقامهای مسئول در خصوص مرگ «چهار نفر از اعضای خانواده‌اش در اعدامهای دست جمعی دهه ۶۰» شکایت کرده بود، این بار از «گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل» خواست تا جمهوری اسلامی ایران را در این باره مورد سوال قرار دهند.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، پس از عدم توجه مسئولین قضایی به شکایت مریم اکبری منفرد، این زندانی سیاسی از «گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل» خواست تا جمهوری اسلامی ایران را درباره پرونده عبدالرضا و رقیه اکبری منفرد مورد سئوال قرار دهند.
بنا به اطلاعات رسیده به عدالت برای ایران، گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل به زودی و پس از بررسی دقیق این شکایت، نظر خود را دراین‌باره که آیا قبول می کند پرونده خانواده اکبری منفرد را پیگیری کند اعلام خواهد کرد.
چهار ماه پیش، مریم اکبری منفرد شکایتی رسمی در همین باره به به قوه قضاییه کرده بود اما تا کنون نه تنها هیچ‌گونه رسیدگی نسبت به این شکایت نشده بلکه دسترسی وی به معالجات ضروری نیز قطع و خانواده اکبری منفرد با تهدیداتی چون باز شدن پرونده جدید علیه او مواجه شده‌اند.
عبدالرضا اکبری منفرد در سن ۱۷ سالگی در سال ۱۳۵۹ به دلیل اینکه نشریه مجاهد پخش می‌کرد دستگیر و به سه سال حبس محکوم شده بود اما با وجود اینکه سال‌ها بود مدت حبس خود را گذرانده بود مقامات قضایی از آزادی او خودداری کرده بودند و در سال ۶۷ اعدام شد.
درمراسم شب هفت پسر دیگر این خانواده، علیرضا اکبری منفرد که در ۲۸ شهریور سال ۶۰ به اتهام هواداری از مجاهدین اعدام شده بود، ماموران امنیتی به برگزارکنندگان مراسم حمله کردند و حضار، از جمله مادر و دختر دیگر این خانواده، رقیه اکبری منفرد را نیز دستگیر کردند. رقیه اکبری منفرد که که مادر یک دختر خردسال بود، به ۸ سال زندان محکوم شد و در سال ۶۷ درحالی که فقط یک سال تا پایان اتمام مدت محکومیتش باقی مانده بود، اعدام شد.
در مهرماه امسال، مریم اکبری منفرد با ارسال شکواییه ای رسمی به دادسرای تهران، خواستار تحقیق پیرامون موضوع اعدام غیرقانونی خواهر و برادر خود و روشن شدن جزییات آن، از جمله مسئولان واقعه مرگ آنان، دریافت کیفرخواست و سایر مدارک پرونده های آنان و رسیدگی کیفری بر اساس قوانین شد. همچنین با توجه به اینکه نشانی محل دفن آنها هیچ‌گاه به خانواده اعلام نشده است، وی درخواست روشن شدن چگونگی فوت و محل دفن آنها را نیز کرده بود.
در پی ارائه این شکایت، تنها یک مقام دادستانی تهران به طور شفاهی به خانواده اکبری منفرد گفته است آنها که خواهر و برادراش را اعدام کرده‌اند حالا یا مرده‌اند یا پیرشده‌اند و خواهر و برادرش هم احتمالا در گورهای جمعی خاوران که قطعه زمینی بیابانی در جنوب شرقی تهران است، دفن شده‌اند.
این نخستین باری است که خبر یک شکایت رسمی درباره کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ به قوه قضاییه ایران به طور علنی اعلام می شود.
رقیه و علی رضا، خواهر و برادر مریم اکبری منفرد از جمله حدود پنج هزار زندانی سیاسی دیگر بودند که در تابستان سال ۶۷، به طور مخفیانه و بدون برگزاری دادگاه اعدام شدند. تحقیقات عدالت برای ایران نشان می دهد که پیکرهای بسیاری از آن ها به صورت گروهی و در گورهای جمعی بی نام و نشان انداخته و دفن شده است. بیشتر این زندانیان سیاسی، سال های زیادی را در زندان، به عنوان مدت محکومیت خود که از سوی دادگاه‌های انقلاب صادر شده بود، سپری کرده بودند. برخی از آنها حتی بعد از سپری کردن دوره محکومیت خود هم آزاد نشده بودند، چون از توبه و ابراز ندامت خودداری کرده بودند.
در مجموع، سه برادر و یک خواهر مریم اکبری منفرد به اتهام هواداری از سازمان مجاهدین در دهه ۶۰ اعدام شده اند. وی که در دی ماه سال ۱۳۸۸ و پس از حوادثد عاشورای ۸۸ بازداشت شد، در ۱۱ خرداد ۱۳۸۹ و توسط ابوالقاسم صلواتی، قاضی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد. اتهام این زندانی سیاسی محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران است. اتهامی که او بارها آن را رد کرده است. قاضی صلواتی در جلسه دادگاه خطاب به او گفته بود: “تو جور خواهر و برادرهایت را می کشی.”
مریم اکبری منفرد در حال حاضر، براساس قانون آیین دادرسی جدید باید با تجمیع مجازات ها از زندان آزاد شود اما درخواست اعاده دادرسی او برای اعمال قانون جدید ماه‌هاست که در دیوان عالی کشور بدون هیچ نتیجه ای تحت بررسی است.
