در مدرسه ای در دماوند به خاطر شیطنت دانش آموزان دانش آموزان افغانستانی کتک خوردند.
به گزارش تار نگار حقوق بشر در ایران ، روزنامه شرق در مقاله ایی نوشت:
مثل تمام روزهای سرخوشانه مدرسه، قرارشان فوتبال دم ظهر بعد از مدرسه بود. آنها با هم دوست های صمیمی تری بودند.همه آنها بچه های افغانستانی مدرسه دماوند بودند.
بچه هایی با خنده های سرخوشانه و نگاه بی خیال روزهای نوجوانی. کلاس بچه های هفتم ب طبقه دوم بود. این پنج نفر با هشت نفر دیگر از هم کلاسی هایشان تصمیم می گیرند کیف هایشان را از پنجره کلاس به پایین پرت کنند تا دو طبقه تمام سنگینی کیف ها را روی دوششان حس نکنند.
بچه ها کیفشان را از پنجره به پایین پرت می کنند و یکی از کیف ها به ناظم مدرسه می خورد. آقای ناظم از این اتفاق عصبانی می شود، خیلی هم عصبانی می شود.
اما این عصبانیت را روی همان پنج پسربچه خالی می کند؛ حمید، روح الله، سعید، ابوالفضل، مهدی و یحیی. بچه ها را از هم جدا می کند و این پنج نفر را به دفتر می برد.
توی دفتر ردیفشان می کند و می گوید: شما افغانی ها اینجا زیادی هستید. شما افغانی های اضافی باید از اینجا بروید. بعد شیلنگ را بر می دارد، شیلنگ در پهلوی حمید و یحیی فرود می آید و روح الله صورتش را ناغافل برمی گرداند و شیلنگ به صورتش می خورد و صورتش کبود می شود… .
این گزارشی بود که رقیقه نجفی، مدیرعامل انجمن یاری کودکان در معرض خطر، در اختیار روزنامه «شرق» قرار داد و درخواست کرد این مسئله پیگیری شود.
اینجا روستای مشای دماوند است. پدر روح الله، کارگر ساختمانی و ١٢ سال است با زیور ازدواج کرده. زیور ایرانی است و اهل رودهن. همین جا عاشق هم شده و زندگی شان را سروسامان داده اند.
همین زیور پای حق روح الله ایستاده. زیور آن قدر رفت وآمد کرده تا ناظم و مدیر در خانه شان آمده و معذرت خواسته اند و زیور می گوید: «برای همین نمی خواهم اسم ورسم مدرسه بیاید. نمی خواهم فکر کنند معذرت خواهی را نمی فهمم. اما می خواهم یادشان باشد که بچه را نباید زد. من خودم به بچه هایم از گل نازک تر نمی گویم. اما صورت پسرم سرتاسر کبود بود…».
بابای روح الله ماجرا را جور دیگری تعریف می کند؛ او می گوید: «بچه ها را توی مدرسه به خاطر شیطانی کردن کتک زده بودند. شیطانی کردن مال پسربچه است و فقط هم بچه های ما شیطنت نکرده بودند. اما بچه های ما را جدا کرده بودند و گوششان را پیچانده بودند و برده بودند توی دفتر. انگار مدیر مدرسه هم کربلا بوده.
ناظم با شیلنگ به جان بچه هایمان افتاده بود. صورت بچه ام کبود شده بود. ناظم بعد از اینکه بچه ها کبود شده بودند، پرونده ها را به دست آنها داده و گفته بود می روید خانه و چیزی به خانواده هایتان نمی گویید.
اگر حرفی به خانه بزنید، از ایران بیرونتان می کنیم و دیگر مدرسه هم راهتان نمی دهیم. فردا نفری ٢٠٠ هزار تومان می آورید و بدون اینکه خانواده هایتان بفهمند، با پرونده ها به مدرسه می آیید تا ببینم می توانم دوباره ثبت نامتان کنم یا نه…».
پدر روح الله عرق های درشت پیشانی اش را پاک می کند و می گوید: خانم می بینی؟ می بینی به جای درستی و راستی، دزدی یاد بچه ها دادند؟»
بابای روح الله ادامه می دهد: «شب که آمدم خانه، دیدم صورت روح الله سیاه شده، علت را جویا شدم و بچه گفت زمین خورده، گفتم این چه زمین خوردنی است که دست و پایت سالم است، هرچه گفتم باز هم گفت زمین خوردم و با بچه ها دعوا کردم. من هم دیگر پا پی اش نشدم. صبح تا نزدیک مدرسه بردمش. یکی از دوستانش، همین یحیی، مشکل جسمانی دارد و تشنج می کند، انگار از درد دوباره تشنج کرده بود و مجبور می شود ماجرا را برای خانواده اش بگوید. در راه مدرسه بابای یحیی را دیدم و او گفت مدرسه نمی روی؟ گفتم ماجرا چیست و او برای من داستان را تعریف کرد… با هم رفتیم مدرسه». پدر این دانش آموز برخورد ناظم مدرسه را جالب توصیف کرده و می گوید: «ناظم به جای معذرت خواهی به من گفت من سالی یک بار عصبانی می شوم و این سالی یک بار پرم به پر بچه های شما گرفت. حالا هم اتفاقی نیفتاده؛ بچه های شما شیطانی کرده اند و بچه با کتک خوردن بزرگ می شود.
من گفتم شما به بچه های ما دزدی کردن یاد دادید، شما باعث شدید آنها از ما دردشان را پنهان کنند، ما خودمان به بچه هایمان از گل نازک تر نمی گوییم و ناظم حتی نگاهمان نمی کرد. ما به اداره آموزش وپرورش رفتیم و شکایتمان را آنجا بردیم و آنجا هم به داد ما رسیدگی کردند و بازرس به مدرسه فرستادند.
اما نتیجه فرستادن بازرس هم بعد از بازگشت مدیر مدرسه از کربلا، واکنش جالب مدیر مدرسه بود. او به ما گفت دیگر از این جلوتر نروید و ماجرا را کش ندهید. بچه های شما مقصر بوده اند. آنها شیطانی کرده اند، ناظم مدرسه را عصبانی کرده اند و بهتر است آن قدر ماجرا را کش ندهید…».
زیور هنوز عصبانی است. می گوید: «غرور بچه هایم را لگدمال کرده اند. پسرم حرف های خیلی زشتی از ناظم مدرسه شنیده و حالا باید هر روز توی صورتش نگاه کند. اما چاره ای هم نیست. چند وقت پیش ناظم و مدیر نشانی خانه مان را از روح الله گرفته بودند و روح الله خیلی ترسیده بود. مدیر و ناظم شب به خانه مان آمدند و معذرت خواهی کردند. ناظم گفت عذاب وجدان دارد و حلالیت طلبید. حالا من می ترسم شما اگر این گزارش را بنویسید، فکر کنند ما آدم های نمک نشناسی هستیم. من دوست ندارم فکر کنند من و بچه هایم معذرت خواهی نمی شناسیم. اما یحیی به خدا هنوز تشنج هایش قطع نشده. چشم روح الله هم هنوز درد می کند. شما که اسم مدرسه را نمی آورید؟ اخراجشان نکنند یک وقت؟»
آنها هنوز هم پنج نفرند، پنج تا بچه های افغانستانی کلاس هفتم ب مدرسه ای در دماوند که در روستای مشا زندگی می کنند و احتمالا دیگر هیچ وقت کیف هایشان را از طبقه دوم پایین نمی اندازند، در راهرو نمی دوند و به فوتبال دم ظهر فکر نمی کنند.
خاطره های این پنج نفر با آن بعدازظهر سرد زمستانی در دفتر مدرسه و ناظم عصبانی و شیلنگ قرمزی که روی سروصورتشان فرود می آمد، گره خواهد خورد. حمید، روح الله، سعید، ابوالفضل، مهدی و یحیی… .
پی نوشت:
*نام این دانش آموزان به علت درخواست خانواده ها مستعار انتخاب شده و همچنین مستندات این اتفاق نزد خبرنگار محفوظ است.
