مراسم راهپیمایی و سخنرانی روز جهانی کارگر که صبح امروز با مشارکت جمعیت هزاران نفری از کارگران در تهران برگزار شد. کارگران حاضر در این راهپیمایی با در دست داشتن پلاکاردها و پارچه نوشتههایی با محتوای مطالبات صنفی، خواستار اصلاح قراردادهای موقت کار و حق آزادی فعالیتهای صنفی و… شدند.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، در این مراسم که با حضور کارگران، فعالان کارگری و صنفی و خبرنگاران برگزار شد، در نهایت قطعنامه روز جهانی کارگر سال ۹۵ صادر و از دولت خواسته شد تا به وضعیت کارگرانی که در نتیجه مشکلات مربوط به فعالیت کارخانهها با مشکل بیکاری و یا تاخیر در دریافت حقوق مواجه هستند، رسیدگی کند.
اصلاح قراردادهای موقت کار از طریق اجرای کامل تبصرههای ۱ و ۲ ماده ۷ قانون کار، حمایت از کالاهای ایرانی و عملیاتی شدن تولید و اقتصاد مقاومتی، توجه به مطالبات صنفی کارگران و معلمان و به رسمیت شناخته شدن حق آزادی فعالیتهای صنفی کارگری از جمله خواستههایی صنفی است که کارگران راهپیمایی کننده از طریق حمل پارچه نوشته و یا سردادن شعار، تحقق آن را از دولت خواستار شدهاند.
یکی از شعارهای شرکت کنندگان در این راهپیمایی «رئیس جمهور ما برس به فریاد ما» گزارش شده است.
همچنین ایلنا گزارش داده که در جریان راهپیمایی امروز گروهی از کارگران کارخانه روغن نباتی قو نیز حضور دارند که با حمل تابلو نوشتههایی خواستار رسیدگی دولت به مشکلات این واحد صنعتی شدهاند.
حداقلها را از نیروی کار گرفتهاند
حسن صادقی رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری در مراسم راهپیمایی روز جهانی کارگر گفت: امروز روز مبارزه کارگران است. روزی که کارگران شیکاگو در سال ۱۸۸۶ به خیابانها آمدند تا بگویند سرمایهداری فقط زمانی میتواند به حیات خود ادامه دهد که دولت آمریکا حقوق کارگر را به رسمیت بشناسد.
به گزارش ایلنا، این فعال صنفی کارگری گفت: آن زمان فضا به گونهای بود که کارگران شیکاگو به تنگ آمدند و پوزه نئولیبرالیسم را به خاک مالیدند تا ۸ ساعت کار و مقاولهنامههای بنیادین حقوق کارگر را بپذیرد.
وی افزود: اما ما میخواهیم بگوییم چرا در کشور اسلامی، ما باید شاهد نابسامانیها در حوزه روابط کار باشیم؛ چرا تعیین مزد مکفی برای نیروی کار با موانع جدی روبرو است. ما آمدهایم بگوییم حداقلها را از نیروی کار گرفتهاند.
کارگران با ۱۵ ساعت کار هنوز شرمنده خانواده هستند
صادقی ادامه داد: ما شاهد دور بطلان در روابط کار در تامین اجتماعی هستیم نه شاهد امنیت شغلی و تامین معاش بازنشستگان. کجای دنیا نیروی کار ۱۵ ساعت، ۱۷ ساعت کار میکند ولی جزو دهکهای پایین جامعه است.
وی افزود: مگر نه اینکه کار شرافت است پس چرا نیروی کار باید شرمنده خانوادهاش باشد.
نیازمند تحول در نظام مزدی هستیم
وی با بیان اینکه دولتها هرگز خودشان را متعهد به اجرای وظایفی که در قبال کارگران داشتهاند ندانستهاند، گفت: ما انتظار داریم دولت روحانی با زبان خوشتری با ما سخن بگوید، به عنوان نمونه گرچه به رسمیت شناختن حق راهپیمایی بدون مجوز برای کارگران قابل تقدیر است اما کافی نیست. اولین خواسته ما نگاه توام با تکریم و حفظ جایگاه نیروی کار است. پس از آن ما نیازمند تحول در نظام مزدی هستیم.
به اسم قرارداد موقت بردهداری میکنند
صادقی افزود: نظاممند کردن قراردادهای موقت یکی دیگر از خواستههای محوری ماست چرا که در ایران با نام قرارداد موقت بردهداری میکنند . جای بسی تاسف است که بازرسی وزارت کار نیز جلوی این بردهداری نوین را نمیگیرد.
وی در ادامه به مشکلات موجود در حوزه بازنشستگی اشاره کرد و گفت: دولتها با بیتوجهی زمینه ورشکستگی تامین اجتماعی را فراهم آوردهاند؛ چرا دولت گذشته با ۷۰۰ میلیارد درآمد، مطالبات تامین اجتماعی را پرداخت نکرد و دقیقا به خاطر همین کسری بودجههاست که اکنون ۲ ماه از سال جدید گذشته ولی هنوز تکلیف افزایش مستمری بازنشستگان معلوم نشده است.
بزرگترین چالش سال ۱۴۰۰ بحران صندوقهای بیمهای خواهد بود
صادقی ادامه داد: ما در زمینه مطالبات تامین اجتماعی بزرگترین طلبکار دولت هستیم ولی دولتها برای ما ارزنی ارزش قائل نیستند و ما همینجا هشدار میدهیم که اگر مشکل صندوقهای بیمهای حل نشود بزرگترین چالش سال ۱۴۰۰ بحران تامین اجتماعی و صندوقهای بیمهای خواهد بود.
وی افزود: اگر منافع ملی در اولویت باشد سازمان تامین اجتماعی به حقش میرسد و مشکل واحدهای تولیدی حل میشود.
این مقام صنفی کارگری گفت: امیدوارم رسانهها پیام ما را به مجلسیان برسانند. چرا که اگر به مطالبات ما باز هم بیتوجهی شود تجمع بعدی ما مقابل مجلس شورای اسلامی خواهد بود.
جامعه کارگری حق تجمع را از کسی گدایی نمیکند
علیرضا محجوب که در جمع کارگران تهرانی شرکت کننده در مراسم راهپیمایی روز جهانی کارگر حضور داشت، افزود: امروز به این منظور جمع شدهایم تا با ایستادگی حق خود مبنی براینکه کارگران برای گرامیداشت روز جهانی کارگر به به مجوز نیازی ندارند را ثابت کنیم.
وی ادامه داد: جامعه کارگری حق تجمع را از کسی گدایی نمیکند و این اجازه را نمیدهند که کسی این حق را از آنها بگیرد. از اینرو از تمام کسانی که در نهایت، امروز این خواسته قانونی را به رسمیت شناختند تشکر میکنیم.
بیش از ۴۰۰ هزار نفر فاقد امنیت شغلی هستند
دبیرکل خانه کارگر با اشاره به انعقاد قراردادهای موقت و حجمی گفت: همه ما کارگران یک هدف مشترک داریم و آن امنیت شغلی است امروز بیش از ۴۰۰ هزار نفر فاقد امنیت شغلی هستند و در آینده بیش از ۱ میلیون نفر دیگر به این آمار اضافه میشود.
رئیس فراکسیون کارگری مجلس ادامه داد: دیوان عدالت اداری ملزم است که رای خود را درخصوص تبصره ۱ و ۲ ماده ۷ باطل کند زیرا مهمترین عارضه ما امنیت شغلی است.
وی با اشاره به مشکل سالخوردگی در دهههای آینده افزود: کمیته امداد امام خمینی در یکی از گزارشات خود آماری ارائه کرده که مطابق این آمار تا سال ۱۴۱۵ حدود ۲۵ درصد از جمعیت کشور در سنین سالخوردگی قرار دارند که متاسفانه هیچ اندیشهای برای آنها نشده است. از اینرو معیشت یکی از مشکلات ماست و موانع فراوانی پیش روی ما از جمله استمرار اشتغال و معیشت کارگران وجود دارد.
محجوب با تاکید بر اینکه بزرگترین آرمان مجموعه خانه کارگر جلب رضایتمندی کارگران است گفت: امروز کارگران شاغل و بازنشسته در وضعیتی قراردارند که نمیتوانند رضایتمندی خود را اعلام کنند و تلاش ما باید جلب رضایتمندی آنها باشد. از اینرو بنده از تمام دستگاههای اجرایی میخواهم ما را در تحقق این مهم یاری برسانند.
نگاهی به سابقه روز جهانی کارگر
روز کارگر در مبارزه برای دفاع از کارگران ریشه داشته و همواره بهانهای برای اعتراض به تبعیض بوده است.
اکنون که در روز جهانی کارگر-اول ماه می-قرار داریم، ممکن است این تصور وجود داشته باشد که روز کارگر با جشن و تقدیر از زحمات کارگران در ارتباط بوده است و به همین منظور نیز در تقویم میلادی مشخص شده است. اما دلیل اصلی اینکه این روز در جهان به عنوان روز کارگر شناخته میشود، از آنچه که بیان شد متفاوت است. تاریخچه روز کارگر بسیار از آنچه که ما فکر میکنیم خشنتر و دردناکتر است.
۱۸۸۹-۹۰
نقطه آغازین روز کارگر به مبارزه برای کاهش ساعتهای کار روزانه به هشت ساعت، باز میگردد. زمانی که رهبران سازمان سوسیالیتی «بینالمللی دوم» برگزاری اعتراضهای بینالمللی را در روز اول ماه می سال ۱۸۹۰ خواستار شدند. این در حالی بود که «فدراسیون آمریکایی کارگران» همان روز را برای تظاهرات انتخاب کرده بود. در اولین اعتراضهای کارگران در انگلیس، تنها در لندن بیش از ۳۰۰ هزار نفر به خیابانها آمدند.
۱۸۹۰-۱۹۰۰
در ابتدا، روز اول ماه می، زمانی برای برگزاری تظاهرات و اعتراض کارگران و امری یکباره و یک روزه بود و در پایان روز همه چیز فراموش میشد. اما با گذشت زمان و شکوفایی اتحادیهها، به امری ادامهدار تبدیل شد. تاجایی که در این روز نه تنها کارگران، بلکه دیگر اقشار جامعه نیز در راهپیمایی شرکت کرده و این اعتراضها به کارناوالی با حضور عناصر هنری، مدال، پرچم و رویدادهای ورزشی تبدیل شد.
۱۹۰۰-۱۹۱۸
رهبران احزاب در حال گسترش سوسیالیست اروپایی همواره از برخورد خشونتآمیز دولتها و بنگاههای اقتصادی با اعتراض کارگران و سرکوب آنها هراس داشته و تلاش میکردند از تظاهرات خشونتآمیز جلوگیری کنند. اما این برخورد آرام کننده، توسط خشونتهای حاصل از بحران اجتماعی که اروپا را فرا گرفته و تحولات گستردهای به همراه داشت، خنثی شد. حتی در خلال جنگ جهانی اول که تظاهرات جرم محسوب شده و مجازاتی از قبیل زندان و کار سخت داشت، تظاهرات «می دی» یا همان روز کارگر، جایگاه اصلی برای اعتراض به جنگ بود.
۱۹۱۸-۴۵
در دوران پس از جنگ جهانی اول، دولتهای اروپایی به صورت متناوب روز کارگر را سرکوب کرده و یا از آن حمایت کردند. احزاب سنتی راست گرا بیشتر گزینه سرکوب کردن یا تهدید به سرکوب را ترجیح میدادند. برای آنها شادی روز میدی، بوی روسیه انقلابی و خیانت را داده و قابل قبول نبود.
احزاب فاشیست اما رفتار دوگانهای داشتند، چراکه آنها به حمایت یک لایه از کارگران نیاز داشتند. رایش سوم در سال ۱۹۳۳ اولین روز ماه می را به عنوان روز «ملی کارگران» نام گزاری کرد. اما معنی حقیقی می دی، در تاریکترین لحظههای دوران نازیها نمود پیدا کرد. زمانی که در محله یهودی نشین «ورشو» با شعار مخالفت با رژیم نازیها جشن گرفته شد.
ایتالیای فاشیست می دی را لغو کرده و سنت طبقه تندرو کارگری را از بین برد و در مقابل روز ۲۱ آوریل را به عنوان روز کارگر معرفی کرد.
در اسپانیا، ژنرال فرانکو که مبارزات گستردهای با چپگرایان داشت، کسی که در سالهای پس از پیروزی ۲۰۰ هزار نفر را اعدام کرده و یا به مرگ در اردوگاههای کار اجباری محکوم کرد، به راحتی می دی را غیرقانونی اعلام کرد. روز اول ماه میتا زمان سقوط فرانکو در سال ۱۹۷۵ در اسپانیا جشن گرفته نشد.
۱۹۴۵-۲۰۰۰
پس از جنگ جهانی دوم، جوامع اغلب می دی را تحمل کرده و در بعضی کشورها این روز را تعطیل عمومی اعلام کردند. برای مثال در انگلیس، دولت کارگری در سال ۱۹۷۸ روز اول ماه می را به عنوان روز تعطیل بانکی اعلام کرد. در بعضی کشورها کارگران به صورت سازمانیافته عمل کرده و این روز تعطیل را به سنتی برای خود تبدیل کردند.
اما میدی همچنان به عنوان الهامبخش تحولات عظیم نقش خود را ایفا کرد. برای مثال می دی نقش اساسی در انقلاب پرتغال در سال ۱۹۷۴ و قیام علیه آپارتاید آفریقای جنوبی در دهه ۱۹۸۰، ایفا کرد.
این روز رفته رفته در جوامع مختلف نقش پررنگ تری پیدا کرده و مورد توجه قرار گرفت.
۲۰۰۰-۲۰۱۲
می دی اکنون به عنوان یک مبارز به صحنه اجتماع بازگشته است. در انگلیس، ائتلاف گسترده فعالان اجتماعی که در راستای اهداف ضد سرمایهداری گردهم آمده بودند، در سال ۲۰۰۰ تظاهرات گستردهای برپا کردند. ترکیب جدیت و شور و شوق در تظاهرات روز کارگر، بدون شک بهترین سنت برای روز اول ماه می بود. پلیس انگلیس هم تمام تلاش خود را برای مقابله با تظاهرات کنندگان انجام داد.
در نهایت نباید فراموش کنیم که روز اول ماه می، بدون کمک حکومتها و تنها با تلاش و از خود گذشتگی کارگران، در تقویم بینالمللی معنی و مفهوم خاصی پیدا کرده و تاریخ نشان میدهد حتی امثال فرانکوها نیز نمیتوانند این روز را از یاد مردم پاک کنند.
بروید خانه هاتان، در این خیابانها خبری از دوای درد شما نیست! خبری از رهایی شماها نیست! روز رای گیری و رای دادن تمام شد!
بروید به خانه، نماز بخوانید تا خدای عربها از شما راضی باشد!
دعا کنید که خدای آسمانها به شما کمک کند!
نذز کنید که با اولین پرداختی سره گوسپندی را ببرید!
خود کشی هم میتوانید بکنید ولی از دولت چی چی و چی چی و اربابانش هیچ و هیچ انتظاری نداشته باشید که بسیار احمقانه است!
کارگران عزیز، روزتان مبارک! این به چه درد شما اید و چه معنی و مفهومی برای شما دارد نمیدانم!