بانک جهانی در یک پژوهش جدید هزینه اقتصادی آلودگی هوا در جهان و تأثیرات زیان‌بار آن بر زندگی انسان را برآورد کرده است. این تأثیرات منفی شامل ایران نیز می‌شود.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران به نقل از رادیو زمانه، گاردین که بخش‌هایی از گزارش جدید بانک جهانی را منتشر کرده، گفته است آمار این گزارش متعلق به سال ۲۰۱۳ است که آخرین برآوردها ارائه شده است.
بر اساس این گزارش آلودگی هوا بیش از ۵.۵ میلیون نفر را در سال به کشتن می‌دهد و بیش از پنج تریلیون دلار برای اقتصاد جهانی هزینه در بر دارد.
در این میان چین بر اثر آلودگی هوا ۱۰ درصد ، هند ۷,۶۹ درصد، و سری لانکا و کلمبیا ۸ درصد تولید ناخالص داخلی خود را از دست داده‌اند.
چین با هزینه‌ای معادل ۱۰ درصد از تولید ناخالص داخلی خود بیشترین زیان را در آلودگی هوا متقبل می‌شود. این هزینه برای ایران حدود ۲.۳ تولید ناخالص داخلی برآورد شده است.
تولید ناخالص داخلی شامل ارزش مجموع کالاها و خدماتی است که طی یک دوران معین، به‌طور معمول یک سال، در یک کشور تولید می‌شود.
در کشورهای ثروتمند جهان نیز ده‌ها میلیارد دلار هزینه آلودگی هوا می‌شود. از جمله در آمریکا ۴۵ میلیارد دلار، آلمان ۱۸ میلیارد دلار و بریتانیا ۷.۶ میلیارد دلار.
زیمباوه، مالاوی و جمهوری آفریقای مرکزی از جمله کشورهایی هستند که هزینه‌های کمی از آلودگی هوا داشته‌اند.
اروگوئه تنها ۰.۰۳ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را هزینه کرده و ایسلند – با ۴۰۰ هزار نفر جمعیت و هزینه‌ای معادل سه میلیون دلار، کمترین میزان هزینه را بابت آلودگی پرداخت کرده و به‌عنوان پاکترین کشور در جهان شناخته شده است.
گزارش بانک جهانی پس از سیگار، رژیم غذایی و چاقی، آلودگی هوا را چهارمین دلیل مرگ‌ومیر زودرس در جهان دانسته است. آلودگی هوا منجر به بیماری‌های تنفسی و ریه و ناراحتی‌های قلبی و سرطان می‌شود.
بر این اساس، مرگ‌ومیر ناشی از آلودگی هوا در ایران از ۱۷ هزار نفر در سال ۱۹۹۰ به بیش از ۲۱ هزار نفر در سال ۲۰۱۳ رسیده است.
گزارش با بیان این‌که خطر سلامتی آلودگی هوا در کشورهای در حال توسعه بیشتر از کشورهای توسعه‌یافته است، می‌افزاید از هر ۱۰ مرگ‌ومیر در جهان یک مورد ناشی از آلودگی هواست.
بانک جهانی می‌افزاید از سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۱۳ آلودگی هوا از آلودگی آب به مراتب کشنده‌تر شده و آمار مرگ‌ومیرهای زودرس ناشی از آن نیز به‌طور مداوم افزایش یافته است.
بانک جهانی بزرگ‌ترین نهاد اقتصادی فعال در توسعه و عمران است و سالانه بیش از ۵۰ میلیارد دلار به حدود ۱۰۰ کشور جهان پول قرض می‌دهد. بریتانیا اصلی‌ترین تأمین‌کننده کمک‌‌های مالی این نهاد عظیم اقتصادی است.
فعالان محیط زیست در دهه‌های گذشته سیاست‌های این بانک در زمینه محیط زیست را مورد انتقاد قرار داده بودند. پس از آن‌که در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی، پروژه‌هایی که با وام‌های این بانک در کشورهای مختلف اجرا شدند و تأثیرات زیان‌بار زیست‌محیطی و اجتماعی زیادی برجای گذاشتند، مقررات سختگیرانه‌ای برای دریافت وام وضع شد. طبق این مقررات می‌بایست پروژه‌ها انطباق خود را با اصول حفاظت از محیط زیست و همچنین عدم آسیب زدن به جوامع محلی پیش از دریافت وام نشان می‌دادند.
