خطاب به خانم دکتر عاصمه جهانگیر گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد
ما زندانیان سیاسی- عقیدتی محبوس در سالن ١٢ سالن ۴ زندان رجایی شهر، بدنبال نقض مکرر و مداوم مفاد و مقررات ذکر شده در آیین نامه داخلی سازمان زندان ها و کوتاهی در دادن امکانات قانونی،بطور جدی در معرض آسیب ها و بیماری های گوناگون و مرگ تدریجی قرار داریم:
١- با توجه به اینکه مواد ١٠٢ و ١٠٣ این آیین نامه تهیه و تامین امکانات پزشکی و بیمارستانی و هزینه معاینه و دارو و درمان را به عهده زندان گذاشته است، اما کمبود دارو در بهداری زندان یک مشکل جدی است. در بیشتر موارد زندانی می بایست توسط خانواده خود و با هزینه شخصی از بیرون زندان دارو تهیه نموده و با دشواری بسیار وارد زندان کند.
نبود امکانات درمانی بهداری و ناکارآمدی کارمندان زندان و نیز بکارگیری پزشکان غیر متخصص موجب تخلفات بسیار در زمینه های بهداشتی و درمانی گردیده و سلامت بیماران را همواره در معرض خطر قرار داده است.
بهداری زندان فاقد کادر متخصص پرستاری بوده به گونه ای که حتی در مواردی کارکنان بهداری از تزریق درست سرم در رگ هم عاجز بوده و یا پزشکان بهداری از تشخیص صحیح و به موقع بیماری ناتوانند. موردی بوده است که شکستگی استخوان را گرفتگی یا کوفتگی رگ عنوان کرده اند.
زندان فاقد اتاق عمل است. از سال ١٣٨٩ که اتاق عمل زندان به دلیل گسترش شایعاتی مبنی بر فروش کلیه زندانیان تعطیل شد، تاکنون جهت بازگشایی آن اقدامی صورت نگرفته است.
فضای عمومی بهداری نیز کثیف و بسیاری از اوقات آلوده به خونهای ریخته شده زندانیان مجروح است و به نظافت و ضرورت های بهداشتی توجهی نمی شود.
برخورد مسئولین بهداری با مراجعین بیمار در ابتدای امر بی اعتنایی و در صورت وخیم بودن حال بیمار در نهایت تزریق داروی آرامش بخش برای تسکین درد می باشد و هیچ گونه تلاشی بمنظور معالجه واقعی و موثر صورت نمی گیرد.
در اکثر مواقع خانواده های زندانیان ناگزیرند با مراجعه به دادستانی و تلاش و دوندگی بسیار و طی مراحل کاغذبازی های اداری، مجوز انتقال بیمارشان را به بیمارستان های خارج از زندان دریافت کنند و تمامی هزینه های دوا و درمان را نیز شخصا بپردازند.
در اینگونه موارد بیمار را با دستبند و پابند و در وضعیتی تحقیرآمیز به بیمارستان یا مرکز درمانی برده و به تخت بیمارستان زنجیر می کنند. مواردی هم دیده شده که با وجود مجوز بستری شدن بیمار اما با دخالت و مخالفت مسئولین زندان به یک معاینه ساده اکتفا شده و زندانی را باز گردانده اند. ناگفته نماند که در زندان افراد مبتلا به بیماریهای خاص نظیر هپاتیت و ایدز به تعداد قابل توجهی وجود دارند که هیچوقت معالجه موثری در باره آنان صورت نمی گیرد.
در اثر اینچنین روندهای درمانی ناقص و عدم رسیدگی و بی تفاوتی مسئولان بهداری و زندان، عزیزانی همچون: زنده یاد محسن دکمه چی، شاهرخ زمانی، علی رضا کرمی خیرآبادی، منصور رادپور، افشین اسانلو و مهدی زالیه را در طی سالهای اخیر از دست داده ایم و تاکنون هیچ کس پاسخگوی این فجایع نبوده است.
٢- با توجه به این که ماده ١٠٨ از آیین نامه سازمان زندانها، آب سرد و گرم در حمام، دستشویی و توالت را ضروری دانسته، متاسفانه آب گرم در دستشویی و توالت نه تنها وجود ندارد که در بسیاری از ماههای سال آب حمام نبز سرد است. به علت کهنگی و مخروبه بودن ساختمان زندان و عدم تعمیرات لازم، در مواردی فاضلاب طبقات بالا ازسقف برروی زندانیان طبقات پایین می ریزد.
٣-درباره نقض مواد ٩٣ و ٩۵ آیین نامه که تاکید دارد غذای روزانه زندانیان یعنی صبحانه و نهار و شام ایشان باید دارای کالری و ویتامین های لازم و کافی بوده باشد، باید گفت که غذای زندان دارای کیفیت بسیار پایینی است چه از لحاظ کیفیت مواد اولیه مانند برنج و سویایی که در واقع خوراک دام و طیور است و چه از بابت مقدار غذا که همیشه زندانیان در حالت نیمه گرسنه بسر می برند. حتا در زمان هایی استفاده از مواد فاسد در غذاها باعث مسمومیت زندانیان شده است.همچنین بدلیل رعایت نکردن بهداشت در آشپزخانه زندان، بارها در غذای زندانیان حشرات و جانوران ریز مشاهده شده است.
ناگفته پیداست که تنها زندانیانی که از تمکن مالی برخوردار هستند می توانند کمبود مواد غذایی مورد نیاز خود را با خرید از فروشگاه زندان و با قیمت های گزاف جبران کنند.
۴- ماده ١۶٩ آیین نامه سازمان زندانها هرگونه هتک حرمت زندانی را موجب مجازات دانسته و برخورد تند، دشنام، تنبیه بدنی و امثالهم را ممنوع کرده است. اما مسئولین زندان به جهت تفتیش و بازرسی بدنی، زندانی را برهنه نموده و مورد تحقیر و توهین قرار می دهند که در صورت مخالفت و مقاومت زندانی، وی مورد ضرب و شتم قرار می گیرد. برای مثال یکی از هم بندیان ما بنام رمضان احمدکمال بدلیل ضربات باتوم به سر وی توسط پرسنل انتظامی زندان، بیش از یک هفته در کما بوده است.
متاسفانه هیچگونه راه قانونی موثر برای پیگیری و شکایت از این اعمال غیر انسانی در برابر زندانی دیده نمی شود. آقایان لقمان مرادی، رمضان احمدکمال، نامق محمودی و بسیاری دیگر که مورد ضرب و جرح قرار گرفته اند تاکنون هیچ نتیجه ای از پیگیری شکایت خود کسب نکرده اند.
۵-ماده ٧٠ و ٧١ مبنی بر لزوم دادن یک اتاق به محکوم و همچنین آیین نامه طبقه بندی و تفکیک زندانیان تاکید بر اتاق هایی به مساحت حداقل ١٠متر مربع با نور کافی نموده است. اتاق های زندان رجایی شهر عمدتا ۵ مترمربع بوده و هرکدام ٣ تا ۵ زندانی را در خود جای داده است. اتاق ها به دلیل مسدود شدن پنجره هایشان با آجر و ورقه های فلزی فاقد نور کافی و گردش هوای آزاد هستند که عامل اصلی بیماری های پوستی و تنفسی همین محدودیت هاست. همچنین ساعات نامناسب و محدود هواخوری نیز عامل دیگری برای نارسایی های قلبی و تنفسی است.
۶- سالن ١٢ فاقد تلفخانه است. عدم دسترسی ما به تلفن در حالیکه است که زندانیان جرایم قتل و آدم ربایی و سرقت بدون هیچگونه محدودیتی در طول شبانه از تلفنخانه استفاده می کنند.
این محدودیت ها و نارسایی ها و کمبودها و بی قانونی ها … بخصوص عدم رسیدگی پزشکی از طرف مسئولان زندان و بهداری، وضعیت مخاطره آمیزی برای تمام زندانیان بویژه افراد مسن و بیمار همچون کریم عزیز معروف، جمال الدین خانجانی، فرهاد اقبالی، عمر فقی پور، اصغر قطان و فرهاد فهندژ فراهم آورده است.
جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر
مهرماه ۱۳۹۵
