“آنچه می‌خواهم نمی‌بینم؛ آنچه می‌بینم نمی‌خواهم”؛ نامه‌ای از جعفر اقدامی، زندانی سیاسی از زندان رجایی شهر

جعفر اقدامی، زندانی سیاسی که سابقه بازداشت متعددی دارد، در آخرین مورد، در هشتم شهریور ماه ۱۳۸۷، پس از شرکت در مراسم سالگرد قربانیان دهه شصت در خاوران بازداشت شد. وی از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه به پنج سال زندان محکوم شد که این حکم پس از اعتراض دادستانی در مرحله ی تجدید نظر به ده سال افزایش یافت.

نامه ای از این زندانی سیاسی که برای انتشار در اختیار تارنگار حقوق بشر در ایران قرار گرفته است، در پی می آید:

آنچه می‌خواهم نمی‌بینم آنچه می‌بینم نمی‌خواهم

در روز شانزدهم آذر آقای رئیس‌جمهور سخنانی ایراد فرمودند که هیچ نشانی از امید نداشت آنهم در فضائی که مسائل و بحران‌های ریزودرشت حیات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه را با مخاطرات جدی مواجه ساخته است، و حاکمیت خودکامه نیز راه هرگونه تغییر و تحول را مسدود کرده است.

ای‌کاش آقای رئیس‌جمهور در رابطه با مسائل مربوط به دانشگاها و دانشجویان ارادتی می‌فرمودند تا سعادتی ببریم.

ای‌کاش آقای رئیس‌جمهور در سخنانشان اشاره‌ای به حوادث خونین کوی دانشگاه در سال‌های ۷۸ و ۸۸ می‌نمودند. این‌جانب که در سال ۷۸ دانشجو بودم چند روزی بازداشت و شکنجه شدم و از نزدیک شاهد وقایع دردناک و خونین آن روزگار بودم. ای‌کاش رئیس‌جمهور محترم کمیته حقیقت‌یابی را تشکیل می‌دادند تا اندکی از عطش افکار عمومی تشنه حقیقت و عدالت کاسته شود.

ای‌کاش آقای رئیس‌جمهور، مادر محترم، نجیب و صبور سعید زینالی را به مراسم دعوت و از ایشان دلجوئی به عمل می‌آوردند تا شاید دل ماتم‌زده و پر غصه‌اش از هجده سال دوری و بی‌خبری و تعلیق کمی آرام می‌گرفت.

ای‌کاش آقای رئیس‌جمهور اشاره ای هم به انقلاب فرهنگی می‌کردند و جفا و ستمی را که در آن بر همه اساتید و دانشجویان روا داشته شد را تقبیح می‌کردند. ای‌کاش آقای رئیس‌جمهور از فضای سرکوب و ارعاب در دانشگاه‌ها سخنی به میان میاوردند و حاکمیت را از برخوردهای خشن و با اساتید و دانشجویان بر حذر می‌داشتند.

ای‌کاش رئیس‌جمهور محترم همه‌چیز را به سیاست خارجی و موضوع برجام گره نمی‌زدند. چراکه مسائل و مشکلات ما در عرصه داخلی و در مواجه با حاکمیت خودکامه بیش از طرف‌های غربی است.

مادامی‌که احزاب سیاسی، مطبوعات و رسانه‌های مستقل امکان فعالیت و تنفس نداشته باشند. وقتی که موانع حضور و مشارکت حداکثری مردم در عرصه‌های گوناگون اجتماعی مرتفع نگردد. هنگامی که تلاشی جدی در جهت استقلال قوه قضائیه به‌منظور حفاظت و مراقبت از حقوق اساسی و شهروندی مردم صورت نگیرد و مادامی‌که موانع ایجاد پارلمانی ملی و مستقل جهت مهار قدرت غیر پاسخگو برچیده نشود، امکان تحقق منابع ملی در عرصه خارجی به حداقل ممکن خواهد رسید.

شاهین (جعفر) اقدامی

زندان رجائی شهر کرج