یک عضو کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس از افزایش آمار کودکان در زندان‌های ایران به تعداد بیش از دو هزار و ۳۰۰ نفر خبر داده و از عدم وجود
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، محمد‌جواد فتحی، روز شنبه ۳۱ تیر، در گفت‌و‌گو با خبرگزاری مجلس شورای وجود دو هزار و ۳۰۰ کودک به همراه والدین خود در زندان‌ها را وضعیتی «بسیار عجیب و قابل تأمل» دانسته و از سازمان زندان‌ها خواسته «آمار شفافی از تعداد مادران زندانی» ارائه کند.
این عضو کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس در عین حال افزوده که «مخفی کردن آمار مجرمان مشکلی را حل نمی‌کند، هرچند آمارهای بالا نیز بسیار تأسف‌برانگیز است».
او گفته «دستگاه قضایی این آمار‌ها را باید در اختیار دانشگاه‌ها و دانشکده‌های تخصصی جرم‌شناسی قرار دهد تا ضمن مطالعات دقیق آماری، علل افزایش جرایم [زنان] مشخص شود».
رادبو فردا در این خصوص نوشته است؛ در حال حاضر آمار دقیقی در مورد تعداد زنان زندانی در زندان‌های کشور وجود ندارد٬ اما آن‌گونه که آمار منتشر شده در سال ۹۲ نشان می‌دهد، تنها حدود سه درصد زندانیان ایران را زنان تشکیل می‌دهند.
به گفته زهرا بنیانیان٬ مشاور دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر در امور زنان و خانواده در سال ۹۲ بیش از هفت هزار و ۳۷۷ زن در ایران زندانی بوده‌اند.
شهیندخت مولاوردی٬ معاون حسن روحانی در امور زنان و خانواده نیز روز سه‌شنبه ۱۵ اردیبهشت سال ۱۳۹۴ اعلام کرده بود که زندان‌های زنان «از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست» و ۲۰۰ کودک همراه مادران خود در زندان‌های ایران به سر میبرند.
خانم مولاوردی ۲۵ فروردین ماه همان سال نیز شرایط کودکانی که به همراه مادرانشان در زندان زنان زندگی می‌کنند را «اسفبار» توصیف کرده بود.
او گفته بود که این کودکان پس از ورود به شیرخوارگاه‌ها و مراکز بهزیستی «به شکل قرنطینه‌‌ای» نگهداری می‌شوند و «لطمات زیادی از بعد شخصیتی و رشدی» می‌بینند.
طبق آئین‌نامه سازمان زندان‌ها کودکان می‌توانند تا سن سه سالگی با مادرانشان در زندان بمانند اما بر اساس گزارش «انجمن دفاع از حقوق زندانیان»، گاهی کودکان تا شش سالگی هم در زندان زندگی می‌کنند.
این در حالی است که شیرین عبادی، حقوقدان و از مدافعان حقوق کودک در گفت‌وگویی با رادیو فردا این آیین‌نامه را ناکافی ارزیابی کرده بود.
خانم عبادی گفته بود که «وقتی تصمیم به ساختن زندان می‌گیرند، قبل از اینکه سلول زندان را بسازند باید مهد کودک زنان ساخته شود. این یعنی اولویت برای کودکان در برنامه‌ریزی‌های کلان دولتی. متاسفانه این اولویت را در مسئله زندان‌ها مشاهده نمی‌کنیم.»
به عقیده برخی حقوقدانان و مدافعان حقوق کودک، بی‌توجهی به وضعیت کودکانی که در کنار مادرانشان در محیط ناسالم زندان به سر میبرند، موجب می‌شود زمینه برای تبدیل این کودکان به مجرمان آینده فراهم شود.
