سهیل عربی، زندانی عقیدتی زندان اوین که از اول مهرماه در اعتصاب غذای خشک به سر می‌برد، در نامه‌ای از اوین از وخامت حال خود خبر داده و اعلام کرده است که مسئولین به خواسته‌های قانونی‌اش توجه نکرده‌اند. این زندانی عقیدتی در بخشی از نامه از همگان خواسته است: «هرگز اجازه ندهید شخص دیگر را به جرم داشتن عقاید متفاوت شکنجه دهند.
متن این نامه که برای انتشار در اختیار تارنگار حقوق بشر در ایران قرار گرفته است، در پی می‌آید:
«به رود زندگی نسترنم باور کن هر آنچه لازم بود را انجام دادم که بازگردم و زندگی‌مان را از نو بسازیم اما ….
به روژانا بگو پدر به جرم اندیشیدن و روشنگری جان سپرد.
عاشقتان بودم… اکنون که وصیت نامه می‌نویسم و ثروتی برای بخشیدن ندارم… از رویتان شرمسارم… مرا ببخشید که تنهایتان می‌گذارم ۱۳۸۸ روز محبوس بودم به خصوص این ۸ روز آخر بسیار دشوار بود.
اما شب‌های طاقت‌فرسا را به این امید به روز رسانده‌ام که وجدان قاضی‌ها و بازجوها بیدار شود که اگر بیدار می‌شد مرا تبرئه می‌کردند و خلافکار ها و مجرمین واقعی را به زندان می‌انداختند و می‌گذاشتند دوباره در کنار هم زندگی کنیم، برای روژانا قصه بگویم و تو را در آغوش بگیرم.
دیگر تحمل این همه ظلم را ندارم از این تنها جنگیدن و فریاد زدن خسته شدم… هیچ‌کس نیست که مرا یاری دهد تا فریادی بر سر ظالمین شویم.
سهیلی که در قفس باشد و نتواند کار کند با یک مرده تفاوتی ندارد.
من رفتم اما شک ندارم روزی از شر ظالمین رها می‌شویم پرونده مرا می‌خوانید و ایمان می‌آورید که حتی یکروز زندان بودن حق من نبود
روزی فرا می‌رسد که قضات و با بازجوهای خودفروخته محاکمه می‌شوند و سرزمینمان دیگر توسط پیشانی‌های ریاکار اداره نمی‌شوند
خطاب به مسئولین: اکنون در یک قدمی مرگ هستم قند ۵۰ فشار ۵ روی ۶ وزن ۶۶ خونریزی معده و…
به خواسته‌های قانونی‌ام توجهی نکردید. دست‌کم آخرین خواسته‌ام را که برای پس از مرگ است انجام دهید مرا در بند ۳۵۰. اوین اتاق یک دفن کنید به‌زودی اینجا تبدیل به موزه خواهد شد و روژانا ها با افتخار از ما یاد خواهند کرد.
خطاب به آن‌ها که دوستشان دارم در سال‌مرگم اشک نریزید ترانه اریتپیانرا به یادم گوش دهید
هرگز اجازه ندهید شخص دیگر را به جرم داشتن عقاید متفاوت شکنجه دهند.»
