ورود بابک زنجانی بالباس دالتون‌ها»، این تیتر یک رسانه اصولگرا بود در هنگام برگزاری دادگاه بابک زنجانی، برخی هم در توییتر با اشاره به حضور بابک زنجانی و دو نفر از شرکایش در دادگاه به احمدی‌نژاد، به کنایه نوشته بودند یکی شون کمه.
احتمالاً شما هم این توصیف را وقتی اتفاقی گذارتان به راهروی دادگستری افتاده و یک زندانی را دیده‌اید، به ذهنتان خطور کرده، لباس راه‌راه آبی و سفید که معمولاً تمیز، اطو شده و شسته‌رفته است.
این لباس را زندانی فقط زمان اعزامش به بیمارستان یا دادگاه یا هر اعزام دیگری به بیرون از محیط زندان، می‌پوشد و داخل زندان کاربردی ندارد.
داخل زندان، زندانی‌ها مجاز به استفاده از لباس‌های شخصی خودشان هستند. هرچند ماه یک‌بار آنها اجازه دارند لباس‌های شخصی موردنیازشان را با توجه به فصل پیش رو از طریق خانواده‌هایشان وارد زندان کنند. به‌این‌ترتیب هم مشکل کمبود بودجه سازمان زندان‌ها حل می‌شود، هم مشکل پوشش زندانی‌ها؛ سازمانی که ناچار است وسایل موردنیاز چند صد هزار زندانی را در سراسر کشور تأمین کند و همیشه هم از مشکل کم بودجه در حال نالیدن است.
با شروع هر فصل نو، زندانی‌ها اجازه دریافت لباس تازه دارند. روی تابلوی همه بندهای زندان و تابلویی که در محل ورودی زندان و محل عبور و مرور ملاقات‌کنندگان نصب‌شده است، اطلاعیه‌ای با عنوان «قابل‌توجه کلیه زندانیان و خانواده محترم آنان» به چشم می‌خورد که خبر از زمان دریافت لباس تازه برای افراد زندانی می‌دهد.
در این اطلاعیه توضیحات لازم در مورد کمیت و کیفیت لباس‌هایی که زندانی می‌تواند دریافت کند و شرایط دریافت آن داده‌شده و البته اطلاعیه بندزنان متفاوت از اطلاعیه بند مردان است و غالباً در معرض عموم نصب نمی‌شود.
زنان زندانی می‌توانند با تأیید پزشک زندان اقلام بهداشتی همچون لوسیون مرطوب‌کننده، شامپو یا تقویت‌کننده مو و ژل نیز دریافت کنند که دریافت این وسایل بهداشتی، مراحل اداری خاصی دارد. پزشک زندان باید تأیید کند و بعدازآن تأییدیه پزشک زندان توسط رئیس زندان نیز موردقبول واقع شود. وسایل بهداشتی را به کارمند مربوط تحویل می‌دهند و قبل از اینکه به‌دست زندانی برسد به‌طور دقیق مورد بازرسی قرار می‌گیرند، گاه اگر وسایل ارزشمندی فرستاده‌شده باشند، باشند به سرقت رفته، یا به عبارتی گم می‌شوند و امکان پیگیری هم نیست.
ملحفه، روبالشی و پرده نیز تقریباً همین مسیر را طی می‌کنند. کفش ورزشی، کفش طبی و دمپایی نیز همین قاعده رادارند و البته گزارش‌های بسیاری از سوی زندانی‌ها در مورد مفقود شدن وسایل ارزشمندشان در مسیر دریافت وجود دارد که تقریباً هم هرگز پیگیری نمی‌شود و به‌جایی نمی‌رسد.
لباس‌ها را نگهبان‌های زندان از در ورودی زندان تحویل می‌گیرند اما آنها را به یک باره تحویل زندانی‌ها نمی‌دهند. برای جلوگیری از آغشته بودن یا جاسازی مواد مخدر، لباس‌ها یک بار توسط عوامل زندان شسته شده و درنهایت به زندانی تحویل داده می‌شود.
کمربند، گردن بند، مچ‌بند، کفش و ساعت اما مشمول این قانون نمی‌شود و ورود این قلم‌ها به زندان مجاز نیست. اگر هم هنگام پذیرش یک محکوم، این اقلام را با خودش داشته باشد آنها را به انبار زندان منتقل می‌کنند و تا زمان آزادی به او تحویل نمی‌دهند.
انبار زندان یک سوله بزرگ است که ساک زندانی‌ها یا لوازم شخصی آنها مثل چاقو، ساعت، کمربند، عکس وابستگان، کیف پول و چیزهایی ازاین‌دست را بعدازاینکه از زندانی تحویل گرفتند، درون یک نایلون بزرگ بسته‌بندی و شماره‌گذاری کرده در این سوله تا زمان آزادی یا انتقال نگهداری می‌کنند.
اما وسایلی که یک زندانی مجاز به واردکردن به زندان است شامل چراغ مطالعه، پتوی یک لایه، روبالشی، جوراب، شلوار و پیراهن است، لباس‌هایی که زندانی می‌تواند از آنها در داخل بند و اتاقش استفاده کند.
کارمند یا نگهبان مربوطه در بخش تحویل لباس‌ها در قبال دریافت لباس زندانی یک برگه یا رسید به خانواده زندانی تحویل می‌دهد، همین اقدام همزمان ورود یک زندانی تازه‌وارد انجام می‌شود و قبل از انتقال وسایلی که باید به سوله و انبار منتقل شود، یک رسید که شرح وسایل دریافتی زندانی است به او تحویل می‌دهند.
اما فروشگاه زندان هم لباس‌هایی برای عرضه به زندانی‌ها دارد. شلوار چینی یکی از معروف‌ترین این لباس‌هاست، شلواری سه یا چهار جیبه که دو جیب هم‌پشت شلوار تعبیه‌شده است.
شلوار معروف به شلوار شیرازی یا سندبادی یا سوزنی، تقریباً همه‌گیرترین و بدقواره‌ترین شلوار مورداستفاده زندانی‌هاست که علیرغم اینکه موضوع شوخی و مطایبه و تمسخر زندانی‌هاست اما از استقبال بی‌نظیری برخوردار است.
معمولاً در شروع هر فصل زندانی می‌تواند دو شلوار گرم، دو پیراهن، دو پلیور، دو عدد زیرپوش، دو عدد شورت، دو جفت جوراب و دو عدد تی‌شرت از طرف خانواده‌اش دریافت کند و همزمان نیز می‌تواند وسایل مازاد و غیرقابل استفاده‌اش همچون لباس، صنایع‌دستی، کتاب و سایر وسایلی را که دیگر قابلیت استفاده ندارند، توسط کارمند بخش مربوطه به خانواده‌اش برگرداند.
