هر شب، در حیاط زندان که بسته می شود و زندانی ها وارد اتاق های شش در چهارمترشان می شوند، یک چالش تازه دارند، انتخاب کانال تلویزیون و صدای تلویزیون.
به گفته عرفان «کنترل تلویزیون فقط در دست مسئول اتاق است. این مسئول اتاق است که کانال دلخواهش را انتخاب می کند و دیگران هم ناچارند همان برنامه ای را تماشا کنند که دلخواه اوست. مسئول اتاق شان و منزلت خاصی دارد و می تواند بر خلاف نظر بقیه ساکنین اتاق، تلویزیون را خاموش یا روشن کند.»
از عرفان می پرسم معمولا چه برنامه هایی را تماش می کنند؟ «غالبا کانال تلویزیون روی برنامه های فوتبال، ثابت می ماند. اگر فوتبال یا اخبار مهمی در کار نباشد، شبکه نمایش را انتخاب می کنند اما همه این فعالیت ها تا ساعت ده ادامه دارد. بعد از ساعت ده که ساعت خاموشی است، حتی اگر وسط نمایش یک فیلم هم باشد، زندانی ها باید تلویزیون را خاموش کنند و به تخت خواب های خودشان بروند، مگر اینکه مسابقه فوتبال مهمی در جریان باشد و وکیل بند با افسرنگهبان ها هماهنگ کرده باشد که تلویزیون تا پایان مسابقه روشن بماند. در آن وضعیت هم همه زندانی ها باید یا در محل تخت های خودشان بخوابند یا کف اتاق ولو شده باشند تا مبادا از طریق دوربین های مدار بسته شکار بشوند.»
شهرام ساکن زندان رجایی شهر است. او می گوید سبک زندگی ما دراین زندان با زندان اوین متفاوت است: «در زندان رجایی شهر اتاق ها کوچک و معمولا دو یا چهار نفره اند. برای همین هم این امکان به زندانی ها داده شده که در اتاق هایشان تلویزیون شخصی داشته باشند و حتی هر کسی که توانایی و تمکن مالی داشته باشد، می تواند آن را از فروشگاه زندان خریداری کند و بالای تختش نصب نماید. »
از شهرام درباره قیمت تلویزیون می پرسم: « تا چندی پیش با نهصد هزار تومان می شد یک تلویزیون ایرانی یا چینی خریداری کرد. اما چند ماهی است به دستور مستقیم رئیس زندان دیگر وسایل الکترونیک وارد زندان نمی شود و به همین دلیل هم بازار سیاه تلویزیون رونق گرفته و الان تلویزیون ایرانی مثلا با مارک ویزیون که بدکیفیت ترین تلویزیون است، در زندان با یک میلیون تومان خرید و فروش می شود و یک تلویزیون سامسونگ کوچک یک میلیون و دویست قیمت گذاری می شود. تلویزیون های داخل زندان حداکثر ۲۱ اینچ هستند و قبل از اینکه به دست زندانی برسد توسط حفاظت اطلاعات زندان به طور کامل بازرسی شده و یو.اس. پی های آن کاملا غیر فعال می شوند. البته بعدا همان یو.اس. پی ها توسط زندانیانی که به کار تعمیرات تلویزیون وارد هستند با قیمت ۲۰۰ تا ۵۰۰ هزار تومان فعال می شوند. در زندان در کنار تلویزیون، ستاپ باکس با قیمت صد هزار تومان به بالا خرید و فروش می شود. ولی این روزها اکثر تلویزیون های موجود در بازار زندان دیجیتالی هستند و خودشان ستاپ باکس دارند.»
شهرام از کیفیت بد تلویزیون هایی که در فروشگاه زندان رجایی شهر به زندانی ها عرضه می شوند گله مند است: « آنها به خاطر سود بیشتر بی کیفیت ترین ومشکل دارترین مارک های تلویزیون را وارد زندان می کنند. این تلویزیون ها آنقدر بی کیفیت و نازلند که همان هفته اول باید کارت صدایش را عوض کنیم و یک کارت صدای نو بخریم. آنتن دهی خوبی ندارند و البته نصب آنتن هم یک مصیبت دیگر است چون با خودمان است و همه آن تلویزیون ها یو.اس.پی هم ندارند اما به هر حال داشتن تلویزیون در آن چهاردیواری، هر چقدر هم که مایه دردسر باشد، خودش موهبت بزرگی است.»
«سعید»، زندانی عقیدتی که زمانی به عنوان فعال حقوق بشر و وبلاگ نویس فعالیت می کرده اما با شهرام هم عقیده نیست. او می گوید تلویزیون در جای شلوغی مانند زندان فقط باعث اختلاف افکنی و مزاحمت می شود:«آنها مدام بر سر تلویزیون با هم مشاجره می کنند. از مسائل ابتدایی گرفته تامسائلی مانند اینکه چه کانالی را بگیرند یا چه سریالی را ببینند، تا مسائل ریشه دارتری مثل اخباری که منجر به تفسیر و مباحثه می شود. مدام صدای تلویزیون هایشان بلند است و به طور کلی امکان مطالعه کردن و داشتن خلوت فردی را غیر ممکن می کند. من و هم بندی هایم در بند ۳۵۰ با هم توافق کرده ایم در ساعت های مشخصی از روز، از این جعبه جادویی فقط برای گوش دادن به موسیقی استفاده کنیم. گرچه شرایط زندان اوین مثل زندان رجایی شهر نیست که اجازه تلویزیون شخصی را به کسی بدهند و تلویزیون بندها معمولا عمومی و همگانی هستند. »
«سعید» می گوید البته همیشه مواجه به تلویزیون این شکلی نبوده است: « اولین بار که از انفرادی ۲۰۹ به بند عمومی منتقل شدم ، بعد از ماهها بی خبری مطلق از دنیای خبر و رسانه و هر صدایی به جز صدای درون خودم و واگویه هایم، وقتی یک تلویزیون روشن را دیدم که گوشه اتاق گذاشته بود و اتفاقا همان دم هم داشت موسیقی پخش می کرد، مثل بچه ها ایستادم و یک دل سیر گریه کردم.»
