صدیقه وسمقی، نویسنده و عضو دوره اول شورای شهر تهران، امروز در دادسرای شهید مقدس اوین بازداشت شد.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، امروز ۳۰ مهرماه صدیقه وسمقی در دادسرای شهید مقدس اوین حاضر و از سوی قاضی مقیسه محاکمه گشته؛ در پایان دادگاه قاضی برای وی قرار وثیقه یک میلیاردی صادر کرده اما این پژوهشگر از تامین وثیقه خودداری و در نتیجه بازداشت و به زندان اوین منتقل شده است.
پیش تر در روز یکشنبه ۲۲ مهرماه صدیقه وسمقی در فرودگاه امام خمینی و در پی بازگشت به ایران بازداشت و پس از ساعاتی آزاد گشت؛ نیروهای امنیتی وزارت اطلاعات از این پژوهشگر خواسته‌بودند که وی به دادسرای اوین مراجعه کند.
گفتنی است که صدیقه وسمقی به طور غیابی از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران در سال ۹۳ به اتهام «فعالیت تبلیغی علیه نظام» به پنج سال حبس محکوم شده و بازداشت او مربوط به همین حکم است. شاکی او در این پرونده وزارت اطلاعات است.
صدیقه وسقمی به عنوان نویسنده و تحلیل‌گر مسایل سیاسی مدتی در روزنامه اطلاعات و مجله سروش نوشت و همچنین در دانشکده الهیات دانشگاه تهران «فقه اسلامی» تدریس کرد. او در اولین انتخابات شورای شهر تهران در سال ۷۷ کاندیدا شد و پس از رای آوردن از سال ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۰به عنوان نماینده مردم تهران در شورای شهر فعالیت کرد.
اما این نویسنده و عضو سابق شورای شهر تهران به دنبال فشارهای وزارت اطلاعات در سال ۱۳۹۰ ایران را ترک کرد و به عنوان استاد میهمان در دپارتمان اسلام‌شناسی دانشگاه جورج آگوست گوتینگ آلمان مشغول به فعالیت شد.
صدیقه وسمقی در تاریخ ۳۰ مهرماه ۹۵ در نامه‌ای به حسن روحانی، رییس جمهور ایران از تصمیمش برای بازگشت به ایران می‌نویسد و اظهار امیدواری می‌کند که بازداشت نشود. او در این نامه از فشارها و تهدیدهای وزارت اطلاعات از سال ۸۷ نوشته و این‌که به دلیل این فشارها مجبور به ترک ایران شده است.
خانم وسقمی در انتهای نامه خود نوشته است: «این‌جانب پس از حدود پنج سال تحمل تبعید و تحمیل آن به همسر فداکار و وفادار تصمیم دارم همراه ایشان به خانه‌ام باز گردم. دهه ۵۰ و ۶۰ زندگی که من و همسرم در ان به سر می‌بریم، فصل تحمل تبعید نیست. از سوی دیگر با توجه به شرایط جسمانی من و به ویژه ضعف شدید بینایی، تحمل زندان نیز دشوار می‌نماید.»
او با احتمال بازداشتش نوشته است: «هر چند می‌دانم سیاست حاکم پشیمان‌سازی کسانی است که به خانه باز می‌گردند، سیاستی که آزادی را برای ما محدود به انتخاب میان سکوت، تبیعد و زندان کرده است.»
